Centraal vuurwerk? Ik ben vóór!

De discussie lijkt steeds breder te worden: vuurwerk geeft overlast. Vandalisme, angstige mensen, angstige dieren, smog in de lucht en rotzooi op straat. Waarom doen wij dit eigenlijk? Wat mij nog het meeste stoort is dat enorme geldbedrag dat zomaar kris kras de hemel ingeschoten wordt. Vorig jaar is voor bijna 70 miljoen euro uitgegeven aan vuurwerk. Hoeveel zinvols kun je daar niet voor doen in onze samenleving?

Stel je daarom de volgende situatie eens voor: Het is Oudejaarsavond, 23.45 uur. De gourmet is inmiddels gezakt, het spelletje Kolonisten van Catan is gespeeld en Theo Maassen is aan het afronden. Je trekt je jas aan en wandelt naar, bijvoorbeeld, de parkeerplaats van het station. Onderweg tref je vele andere Voorhouters, met hun buren of met vrienden, allemaal op weg naar het plein voor een babbeltje en straks een nieuwjaarsgroet. Een lekker glaasje en een hartig hapje; enkele kraampjes verkopen het allemaal. Vuurkorven en kerstbomen zorgen voor sfeer en uit grote luidsprekers klinken Oudejaars-evergreens. Een grote digitale klok telt langzaam af... en om precies 00.00 uur begint een geweldige vuurwerkshow. Adembenemend en heel veilig. 

Een centraal vuurwerk bij de jaarwisseling? Hoe mooi zou dat zijn? Saamhorigheid, minder verspilling, minder overlast. Ik zie het wel zitten en zou graag eens een rekensommetje maken! Van mij mogen liefhebbers een paar uurtjes rond 00.00 uur best wat klein vuurwerk afsteken. Die 'lol' zou ik niemand willen ontnemen. Maar verlost worden van drie dagen knallers om ons heen is wel héél aantrekkelijk.  

Sociale media

"Ik zou een foto van jullie moeten maken. Moeten jullie jezelf nu eens zien zitten." De baliemedewerkster in het ziekenhuis is niet bepaald enthousiast. Met z'n drieën tegelijk kijken wij op, onze mobiele telefoons in onze hand. "Al die mobieltjes! Mensen praten niet meer met elkaar", zegt ze narrig.

Verbaasd kijken wij elkaar aan. Wat is dat nu? Voorzichtig vertel ik dat wij reageren op whatsapp-jes van vrienden en bekenden die ons en onze dochter sterkte wensen zo vlak voor de operatie. Maar de baliemedewerkster hoort het niet, ze moppert nog even door dat de wereld zo klein wordt als mensen alleen maar aandacht voor hun mobieltjes hebben.

Ondertussen stemmen wij nog even de laatste afspraken voor deze spannende dag af. En genieten samen van de laatste lieve berichtjes en blijken van medeleven. Blij dat onze wereld zo groot geworden is door onze mobieltjes.

Een bijzondere kerstavond

Koud was het wel vandaag. Geen sneeuw, daar hoopte iedereen ook dit jaar weer tevergeefs op. Maar de kou had van deze kerstdag ook iets moois gemaakt. Overal glinsterde rijp op houtwerk van huizen en op takken van bomen. Een decemberzonnetje maakte de dag heel aangenaam. Veel mensen hadden een wandelingetje gemaakt, om daarna lekker thuis chocolademelk met slagroom of een glas wijn te drinken.

Warm en gezellig

En nu zit iedereen lekker binnen. Ook in dit huis branden de kaarsjes. Rode linten en nepsneeuw tegen de ramen. Niet zo mooi als de etalages van de Bijenkorf, maar de vrijwilligsters hebben het met liefde gedaan. En natuurlijk een kerstboom. Een kunstboom, maar dat geeft niet. Iedereen is hartstikke blij met dat symbool van Kerstmis. 
De grote keukentafels zijn voor deze kerstavond tegen elkaar aan geschoven. Het eten is niet exclusief, want er is niet veel tijd om te koken. Het voorgerecht is door de zus van één van de bewoners gemaakt. Het hoofdgerecht een simpele boerenkoolmaaltijd. En het nagerecht een ‘grand dessert’ van vanillevla, ijs, fruit en stukken Mona-toet. Uit ieders koelkast komt wel wat. Koelkasten die regelmatig aangevuld worden door betrokken familie en vrienden. Want zelf boodschappen doen is er al lang niet meer bij. En na maandenlange hoge kosten moet zo langzamerhand elke euro nog eens worden omgedraaid.

Samengebracht

De bewoners van dit huis zijn heel bijzonder, een gemengd gezelschap. Ze zouden elkaar nooit spontaan als vrienden uitgekozen hebben. Toch is er een enorme band tussen deze mensen, omdat ze allemaal in dezelfde situatie zitten. Hun kindje ernstig ziek in het naastgelegen ziekenhuis. Ver weg van thuis, ver weg van broertjes en zusjes. En de enige manier om dichtbij te zijn, is logeren in dit huis. Het Ronald McDonald Huis.

Ondanks het verdriet en de angst voor de toekomst is het een fijne kerstavond. Een avond met een heel bijzondere sfeer, even ver weg van de werkelijkheid. Vrolijk gelach, mooie verhalen over vroeger en zingen onder de kerstboom. Ook eens wat aandacht voor de gezonde broertjes en zusjes. Die spelen in de gezamenlijke woonkamer of kijken een film in de door het bedrijfsleven gesponsorde t.v.-kamer. Even een moment om de zinnen te verzetten, zodat iedereen morgen in zijn eigen slaapkamer weer gesterkt wakker zal worden. Morgen mogen die tranen wel weer komen. Maar wel pas morgen.


Kerstmis is een tijd waarin velen zich bezinnen op belangrijke waarden in het leven. Want wat ís geluk nou eigenlijk? ’s Morgens wakker worden en uitkijken naar de nieuwe dag. Je familie en vrienden om je heen. Je kinderen zien opgroeien. 
Soms is dat geluk ineens verstoord. Het Ronald McDonald Kinderfonds is er dan om ouders, broertjes en zusjes de gelegenheid te bieden dicht bij hun zieke kind, hun zieke broertje of zusje te verblijven. Meer informatie? http://www.kinderfonds.nl.

Herenstraat-slalom

Iedere dag weer is het lastig. Maar gisteren, op zo ongeveer de donkerste dag van het jaar, voelde ik me een deelnemer aan een spannend evenement. Geen "Fiets 'em er in'' of "Blij dat ik rij", maar "Doorcross het dorp".

Eén grote chaos in de Herenstraat. Witte en rode autolampen lichten fel op in een aardedonkere omgeving. Het verkeer komt van werkelijk alle kanten, met alle denkbare snelheden. De enige manier om de andere kant te bereiken is je er stapvoets doorheen te persen en de lossende vrachtwagens voor lief te nemen. Dat geldt natuurlijk ook voor het gemeentewagentje dat juist in deze ochtendspits bladeren komt blazen en ruimen. Schaterend zit ik achter het stuur; deze timing verzin je toch niet?

Het meest verbijsterend vind ik de naïviteit en het ongeduld van de fietsende verkeersdeelnemers. Waarom zou je als fietser ergens rekening mee houden? Doet je fietslamp het niet, dan koop je toch gewoon zo'n witte bungelende stip voor aan het stuur? Nauwelijks zichtbaar, who cares? Met z'n tweeën naast elkaar, maar liever nog met z'n drieën, rijd je het gezelligst richting de Nagelbrug. Moet kunnen. Misschien te simpel geredeneerd, maar zouden we daar lokaal geen afspraken over kunnen maken? En dan de basisregels in het verkeer. Waarom zou je eigenlijk omkijken voor je gaat inhalen? En mocht enig auto je de weg belemmeren, dan neem je als alternatieve route toch gewoon het voetgangersgebied? Al die afgeschuinde trottoirbanden lijken speciaal voor deze sluiproute gemaakt. Dat je als automobilist een hartverzakking krijgt van zo'n heen en weer schietende fietser komt nauwelijks bij hen op.

Met de nieuwe randweg in de maak, is de drukte op de Herenstraat op afzienbare termijn opgelost. De mentaliteit van de verkeersdeelnemers? Zou dat misschien iets langer duren?

Zo logisch

Zo moe..

Zo verschrikkelijk moe… maar daar hebben een peuter van drie en een baby van een paar weken geen boodschap aan. De één wil aandacht, de ander heeft honger. Met z’n drieën op het grote bed liggen we tegen een paar grote zachte kussens aan. Knus onder de klamboe, gordijnen dicht, afgesloten van de wereld. 

Met moeite kan ik mijn ogen open houden. Ze zakken even dicht en zijn meteen weer open, telkens weer. Voor ik echt wegdut, trapt een beentje tegen mijn been aan. Ik voel het, maar ben niet in staat te reageren. Ongeduldig volgt er weer een trap, iets hoger, tegen mijn heup. En nog een. “Hou op”, mompel ik. Maar mijn gevecht met de vermoeidheid is voor onze peuter geen enkele reden om te stoppen. 

Als de baby plotseling begint te krijsen is er een grens overschreden. Zonder er over na te denken schiet mijn hand uit en eindigt met een flinke pets op een kinderbeentje. Geschrokken van het gehuil van de baby en van mijn eigen uithaal, kijk ik naar mijn peuter. Die staat, midden op het bed, héél langzaam op. Ze kijkt me woedend aan, probeert haar broek naar beneden te trekken en zegt: “En nou ga ik kijken waar het pijn doet.”

Boris

Om eerlijk te zijn was ik niet meteen stapelverliefd, maar hij vertedert me. Ik moet vanzelf glimlachen als ik naar hem kijk. Zijn wat onbeholpen manier van doen: tong uit zijn mond, bruine vriendelijke ogen die je verwachtingsvol aankijken. Een relaxte lobbes en beslist geen praatjesmaker.

Lief is hij, dat zeker. Als hij vragend voor me staat, stroomt de warmte door me heen. En ik weet: wij horen bij elkaar. Niets zo heerlijk als met hem stoeien, zijn huid voelen onder mijn handen, zijn tanden speels bijtend. Hij is er voor mij en ik ben er voor hem. Zelfs als ik niet al te fris en met een teiltje op bed lig uit te zieken, komt hij zachtjes naast me liggen. Dat is pure liefde, van je trouwste vriend.

Zoals mijn moeder altijd zegt: "Er zijn twee dingen belangrijk in welke relatie dan ook. Dat zijn: plezier en trouw. Als je ‘s morgens al een glimlach voelt bij het wakker worden, wil je wel iedere dag tegelijk met hem opstaan.” En zo is het. Voor Boris sta ik altijd graag op.

Boris. Foto: Bastiaan Wesseling

Twee orkanen ... en geen krokodil gezien

Florida is goed bereikbaar, het weer is er doorgaans goed en de staat biedt veel variatie. De Caribische sferen van Miami en van de Keys, de entertainmentparken van Disney en natuurlijk het moerassige natuurgebied de Everglades. Een aantrekkelijke vakantiebestemming.

Twee keer zijn we in Florida geweest. De eerste keer vinden we nog dat we 'gewoon pech' hebben. Orkaan Andrew schijnt in het zuiden van Florida overlast veroorzaakt te hebben, maar daar is in eerste instantie niets van te merken. Pas op weg naar de Everglades, in de buurt van Homestead, verbazen we ons over al het stof in de lucht, de vele volgeladen vrachtwagens en de vuilnisbelten. We zijn zeker aan de verkeerde kant van de stad binnengekomen? Naarmate we verder rijden zien we het: het effect van een verwoestende orkaan. Huizen, winkels, elektriciteitsmasten, alles volledig in puin, overal ellende. Toch lijken mensen gewoon te doen wat ze moeten doen. Auto’s rijden van en naar hun bestemming. De kerkdienst gaat gewoon door, onder grote tentzeilen. We zien mensen langs de weg strompelen met plastic boodschappentasjes. Heel dubbel allemaal. Bijna beschaamd rijden we in onze luxe huurauto net zo lang door tot we weer in een leefbare wereld komen. Enigzins bedrukt, dat zeker.

De tweede vakantie naar Florida hebben we geen al te grote verwachtingen, want de dag voor aankomst is orkaan Irene over de staat geraasd. Overal weer huizen beschadigd of vernietigd. Ook ons hotel. De vloerbedekking in de lobby drijfnat en stinkend, het zwembad vol met palmbladeren en zand, ramen en luiken stuk. De vraag is of we dit keer wel naar de Everglades kunnen. Helaas staan we wéér voor een afgesloten hoofdingang, maar ietsje verderop zijn er toch rondvaarten mogelijk. Een sprankje hoop! Die vervliegt zodra we bij de boot staan, want hoe graag we ook willen, we hebben dit keer nog met een andere factor rekening te houden. Twee kleine meisjes staan op de steiger dan wel heel stoer te doen, maar ze weigeren pertinent om in die boot te stappen...

Pretoogjes en een speen

Net in verwachting van mijn tweede dochter, was ik er van overtuigd een kloon van de oudste te krijgen. Natuurlijk wist ik wel beter, maar in eerste instantie was het voor mij een reële mogelijkheid. Na de geboorte moest ik mijn verwachtingen al snel bijstellen: we hebben twee héél verschillende meiden.

Er is geen één foto waar Merlinde sip op staat, ze was een stralende peuter. De jongste van de twee. Heel meegaand, vond het allemaal goed. Volgde haar grote zus met pretoogjes en een lach. Het liefst met haar speen in haar mond. Ondertussen ging ze haar eigen gang. Vond ze het niet nodig om te praten. Ze wees gewoon met haar vingertje naar wat ze wilde hebben, zei een keer “Uuuhhuu” en het was geregeld. De oorspecialist constateerde dan ook lachend dat ze het gewoon slim aanpakte.

Was onze oudste altijd wat verlegen en bang, Merlinde kon je zo tussen de kinderen uit de hogere klassen zetten. Toen ze eindelijk naar de grote school mocht was er voor haar geen enkele twijfel dat ze gewoon hele dagen ging. Ook al vond de juf het niet handig omdat dat een week voor de kerstvakantie was. Ook al stelde de juf voor om halve dagen te beginnen. Niets daarvan. "Merlinde naar school" zei ze resoluut en stond ook na de middagboterham al weer met haar jas aan. En met succes. 

Maar zo meegaand als ze doorgaans was, zo zijn we ook wel een paar keer ontboden bij juf of hockeytrainer, "omdat Merlinde zo boos kon worden". Vele jaren verder weet Merlinde het uiten van haar gevoelens al lang te doseren. Maar haar eigen gang gaan doet ze nog steeds. "Of we even mee willen naar de Intertoys." Nieuwsgierig willen we best even mee. Dan staat ze rustig een WII met allerlei accessoires te kopen. Daarbij heeft ze ons echt niet nodig, wij zijn slechts de taxi.

't Was gewoon een feestje!

Nog nooit in een lelijke eend gereden. Zo'n vaak felgekleurde auto met van die dunne bandjes, koplampen aan stokjes en een kenmerkend motorgeluid. Destijds gingen wij voor een ‘echte’ auto; veiliger en comfortabeler. Maar wat dat inhoudt weten we inmiddels wel voldoende. Nu willen we een keer het ‘2CV-rijden’ meemaken: we gaan een paar dagen toeren met ‘Dolly’, een mooie eend uit ons geboortejaar.

Knus tegen elkaar aan op de tweepersoonsbank is het wel even aanpassen. Het belangrijkst is het tijdig terugschakelen om de bochten veilig te kunnen nemen. En daar moeten we toch wel steeds even voor spieken op het schakelschemaatje op de handpook. De frisse lucht-toevoer gaat in deze eend helemaal vanzelf en de ruitenwissertjes krijgen een piepklein stukje van de voorruit droog. Toch is in een eend rijden een geweldige ervaring; we hebben drie dagen lang met een big smile de wereld in gekeken.

Maar wij niet alleen. 2CV-rijden is gewoon een feest. Er loopt altijd wel iemand bewonderend om de auto heen, met eigen ervaringen of herinneringen aan een familielid met zo’n auto. En op de weg word je al van verre gesignaleerd. Oude én jonge mensen begroeten ons vrolijk. Lichtenknipperend, toeterend, alle handen omhoog door het open dakje. 

Zelfs langs de weg staan mensen stil om uitgebreid naar ons te zwaaien. We grinniken tegen elkaar: "Wat leuk, hè, al die belangstelling voor zo'n lelijke eend..." en zwaaien natuurlijk vrolijk terug. Tot blijkt dat de mensen ons aanzien voor een deelnemer in een toertocht van oldtimers. Onze grijns wordt vanzelf nog breder. 

Achter de roze deur

De zon staat hoog aan de hemel. Het is stil in het straatje, alles en iedereen in diepe rust. Even verderop doorbreekt een hoog meisjesstemmetje de stilte. Ze zingt eens een liedje, neuriet dan weer een rijmpje. Babbelt zachtjes tegen iets onzichtbaars. Een lief meisje, helemaal in haar eigen wereld.

Foto: Bastiaan Wesseling

Naast het meisje een jong katje. Ze aait hem, en kroelt hem, en vertelt hem liefkozend over haar leuke ochtend op school. Tot nieuwe dingen de aandacht van het katje trekken en het zich kronkelend aan haar kleine handjes ontworstelt. Dat doet het meisje plezier; het geluid van haar schaterlach weerkaatst tegen de hoge muren. Zo huppelt ze vrolijk verder, op weg naar huis.

Bij het binnenplaatsje verandert er iets. Aarzelend loopt het meisje verder, want hier is het niet meer stil en rustig. Hier is het nooit stil, hoe lief ze ook is. Voorzichtig kijkt ze naar binnen. Hier geen rijmpjes, geen vrolijkheid. En geen liefde of warmte. Alleen ruzie, harde woorden en angst voor elke klap.

Het meisje treuzelt nog wat langer om naar binnen te gaan. Hier zal ze haar vriendje niet vinden. Die heeft zich al lang uit de voeten gemaakt.

Het water gaat zijn eigen weg

Mijn stem breekt. Ik kijk voor me uit en probeer mijn tranen weg te slikken. De camera blijft draaien. Mijn klasgenoten in de les Audiovisuele Communicatie zijn doodstil. Twee van hen interviewen me over de grote evacuatie van Rivierenland, het rivierengebied tussen de Rijn en de Waal. De docent is helemaal lyrisch. “Geweldig, die emotie, dat is wat je moet zien te bereiken als journalist.” Hij tettert maar door over het succes van dit interview, zichzelf in steeds andere bewoordingen herhalend.

Hoogwater. Foto: Bastiaan Wesseling

Voor mij voelt het alleen maar vreemd. Wat staat die man nou hysterisch te doen? Het enige dat in mijn hoofd voorbij komt is de onwerkelijkheid van de situatie. Gevaar voor overstroming in Nederland, eind januari 1995. Onvoorstelbaar. Maar toch stonden we enkele dagen daarvoor met vijf man zo veel mogelijk huisraad van drie verschillende huizen in bananendozen te pakken. De piano op schragen in de lucht en de rest van het meubilair zo veel mogelijk naar boven. Het ene huis voldoende verdiepingen om alles veilig te stellen; wel jammer van het parket. Het andere huis alleen een begane grond met een vliering. Voorbereidend op het ergste biedt die ook niet echt een oplossing. 

Van alle kanten komt er hulp voor de 140.000 mensen die binnen enkele uren het gebied moeten hebben verlaten. Een broer regelt via een grote snoepfabriek in Brabant een lege vrachtwagen voor de meubels. Een kennis van een vriend is vrachtwagenchauffeur en is bereid de wagen te besturen. Oudere vrienden uit de Randstad komen helpen inpakken en sjouwen. Iedereen helpt, en dat doen ze zelfs voor mensen die ze nog nooit van hun leven hebben ontmoet.

De camera is gestopt. Het interview is teruggespoeld en wordt in de klas afgespeeld. Ik kijk er naar, maar de emoties er in geven maar een deel van de situatie weer. Want wat het meeste indruk op mij heeft gemaakt is de uittocht met zo veel mensen tegelijk. Boze, angstige en ook laconieke mensen die allemaal tegelijk die smalle brug over de rivier over willen. Toeterende auto’s die niet meer voor- en niet meer achteruit kunnen, de wegen volledig verstoppend. Dat gedeelte heb ik nog niet eens verteld. Maar dat hoeft ook niet. De camera heeft al voldoende vastgelegd.

Lopen tegen kanker

Ook wij hebben mensen met kanker in onze omgeving. Mensen dicht in onze buurt, om wie wij zelf heel verdrietig zijn of zijn geweest. En mensen wat verder van ons weg, om wie wij onze vrienden of bekenden verdrietig zien zijn. Of het nou een te genezen soort is of dat er weinig kans op herstel is, de diagnose kanker komt altijd hard aan.

Deze zondag is niet alleen een heerlijk zonnige nazomerdag, maar ook een heel sportieve. De stichting "Lopen tegen kanker" in Warmond organiseert voor de derde keer hardlooproutes en een wandeling. De opbrengsten gaan o.a. naar onderzoek, een wensenfonds en ondersteuning van hospices en inloophuizen.

Net als vorig jaar nemen wij deel aan de wandeling. Tien kilometer door Warmond en Sassenheim. Bos, weiland en water. En veel mensen, héél veel mensen in een lange rij door het landschap. Met rode en witte ballonnen. Met groeps-T-shirts. Allemaal met een roze lint "Ik maak het verschil". En misschien wel met een speciale persoon in gedachten.

Via platte schuiten steken we sloten en vaarten over. We lopen dwars door de boerenbedrijven van Theo Warmerdam en van Fer en René Vergeer. Waar stevige fokstieren de lange stoet nieuwsgierig nakijken. En waar een bekertje verse, romige melk voor ons klaarstaat. Even rust bij het uitzichtpunt over de Kagerplassen.

Na een flink aantal kilometers komen de (vermoedens van) voetblaren en worden we ons bewust van een soort kramp in liezen en bovenbenen. Maar het is zo'n mooie stoet, je zou niet willen afhaken. En voor zo'n doel wil je nog wel even door naar de eindstreep. Als wij nu, hier, al niet zouden doorzetten, wat moet een kankerpatiënt dan? 

Natuurlijk halen we die eindstreep, geen probleem. Maar gedoucht en wel, thuis op de bank en met enige vermoeidheid in het lijf, beseffen we dat deze loop méér is dan een avond van de avondvierdaagse. En dat geeft voldoening. 

www.lopentegenkanker.nl

Wil niet macaroni, papa!

Mei 1996

Ze is allergisch voor sommige voedingsmiddelen, maar daar kunnen we goed mee overweg. Ze weet precies wat ze mag en wat niet en deelt dat ook aan iedereen mee. "Maryse wordt ziek van ei". Het maakt het wel lastig om onze bijna 3-jarige dochter 'met de pot mee' te laten eten en een tijd lang waren we al blij als ze de zelfgebakken boterhammen at. Pas geleden hebben we de knoop doorgehakt. Maryse moet ook andere dingen dan boterhammen leren eten. We zijn het er nu echt over eens: "We moeten consequent zijn èn we moeten doorzetten".

Dit keer is ze van tevoren gewaarschuwd. "Eerst een beetje macaroni, daarna een boterham met melk." "Wil niet macaroni", deelt ze mede en loopt stampend naar de voorkamer. Als Erik een hapje macaroni op het bordje wil scheppen, komt ze met een vliegende vaart aandribbelen, grist het schaaltje van tafel en verdwijnt weer naar de voorkamer. "Wil niet macaroni, papa en mama." Deze mededeling wordt elke minuut herhaald. Tot Erik het zat wordt, opstaat en een nieuw bordje pakt. Weer komt ze aandribbelen, gaat dit keer voor haar vader staan, zet haar beide handjes op diens bovenbenen en duwt hem met al haar kracht terug naar de keuken. "Weg, papa, weg. Wil niet macaroni." Ze staat zo fanatiek tegen haar 1 meter 85 grote vader aan te duwen dat ze niet eens merkt dat wij pret hebben om haar. Als het wegduwen geen effect heeft, rent ze weg en gaat hartverscheurend zitten huilen.

Ondertussen zitten wij weer voor het blok. Tot nu toe is het alleen gelukt met aardappel en met een beetje appelmoes. Wat is nu de juiste manier om haar aan het eten te krijgen? Neus dichtknijpen? Met een lege maag naar bed? Zuchtend besluiten we 'om ons over de situatie te beraden' en geven we 'voorlopig' maar weer een boterham. Dat er daarna ook een appel met veel smaak verorberd wordt, doet ons goed.

Wat een hondenstreek!

Heel veel sorry’s en spijt me’s. De Disneykaart met Iejoor voorop is volgeschreven met verontschuldigingen. En met een boodschap. De afzender heeft mijn mooie gietijzeren hondje meegenomen. De kaart is zwaar van het er op geplakte muntgeld. Ik geloof mijn ogen niet. Lees de tekst nog een keer. Wat bedoelt de schrijver? “Met uw goedvinden heb ik uw hondje meegenomen.” Hoezo, met mijn goedvinden? Beduusd draai ik de kaart nog eens om. Nog meer sorry’s op en rond het Disney-beeldmerk. Ik sprint naar buiten en kijk tussen de vrouwenmantel en de ooievaarsbek. Niets. Leeg. Weg.

Twee weken later is hij terug. Mijn bruine gietijzeren hondje. Gek genoeg op hetzelfde moment dat er op een website van een buurtje aan de andere kant van ons dorp een oproep verschijnt: “Wie heeft ons witte gietijzeren hondje meegenomen?” Huh? Toeval? Was mijn bruine hondje niet goed genoeg? Maar ik ben blij dat hij weer terug is. Nu staan ze er met z’n tweeën, want inmiddels heeft de buuf voor onze gezamenlijke tuin een nieuw hondje gekocht. Wit dit keer, mooi opvallend tussen al dat frisse groen. En veilig voorzien van alle persoonlijke gegevens die je je maar bedenken kunt.

Nog geen dág is de buuf met vakantie en toch weer een lege plek. Is het de kaartenschrijver? Die geld bij mij achterliet, maar toch óók mijn hondje weer terugbracht? En die nu haalt waar hij of zij nog recht op denkt te hebben? 

Inmiddels staat hondje nr. 3 er gelukkig al weer een paar maanden. Zouden de kaartenschrijver en ik nu dan misschien ‘quitte’ staan?

Zwerver

Foto: Bastiaan Wesseling

De zon is al op, de wereld komt aardig op temperatuur. Hij zit er iedere morgen, op hetzelfde tijdstip. Het humeur afhankelijk van zijn dronk de vorige avond. Soms vriendelijk en berustend, soms narrig en onwillend. Aardige ogen in een onverzorgd gezicht. Ja, hij heeft het beslist goed gehad. Leidde een leven waar hij ’s morgens graag voor opstond. Leuk werk, een fijn thuis. Aan zijn ringvinger de herinnering. Nee, hij wil niet op de foto.

Het is inmiddels druk op het plein. De mannen drinken een cortado bij de kiosk, de vrouwen zijn op weg naar huis voor de lunch. Een paar muntjes in het plastic bekertje voor hem. In zijn jaszak nog wat los geld. Vermoeid staat hij op. Voorzichtig schuifelend over de scherpe kiezeltjes verdwijnt hij in de nauwe straatjes. Nee, hij wil echt niet op de foto.

Lange schaduwen op het plein. Zijn vertrouwde plek tegen de witte muur. Naast hem een kartonnen literverpakking goedkope wijn uit de supermarkt. Hij reageert traag. Op de foto? Hij murmelt wat en kucht nog eens. Een benevelde blik van de camera naar de wijn en weer terug. Denkt aan morgenochtend en houdt dan zijn groezelige hand op.

Säterfesten in augustus

De uitnodiging komt in juni per e-mail. We waren al op de hoogte van de datum, maar nu weten we ook waar het om gaat: Säterfesten. Ik kijk nog eens naar de uitnodiging en vraag me af wat dat precies zou kunnen zijn. Google Translate weet het: [Swedish] Säterfesten = [Dutch] Säterfeest. Da’s mooi. Het is dus een feest.

Een betere uitleg krijgen we als we bijna twee maanden later in Zweden zijn: een säter is een huis in Zweden waar  de veehoeders ‘s zomers verblijven. Säterfesten is dus een feest op een zomerboerderij. En dit Säterfest is op Ängåsen, de boerderij van onze vrienden. 

Dat ze veel dieren hebben wist ik wel. Twee IJslandse pony’s. Twee koeien met ieder een kalfje. Twee varkentjes, vijf kippen en een haan. Vier bijenkorven én niet te vergeten een huiskat. En dat ze wat ruimte hebben wist ik ook wel. Een fijn huis, een enorm gazon, een moestuin met kas, een nog groter weiland en “Oh ja, óók nog een bos”. Waar wij in Nederland al blij zijn met 30 m² tuin, is de grens van het perceel van onze vrienden niet eens te zien. De ongelooflijke ruimte, de hele beestenboel, de tomaatjes en prei uit eigen tuin… fantastisch. En mogelijkheden genoeg voor een feestje dus. 

Aan de rand van het gazon staan drie enorme tipi’s met daarachter twee grote partytenten. De vele net in elkaar geschroefde picnicktafels doen ons denken aan de reclame van Paturain, of die van Bertolli. Geur van gras en van hout. De eerste komt van de vele vazen en emmers met veldbloemen. De tweede van een versgekapte berkenboom. “Vanmorgen omgehaald en in schijven gezaagd. Leuk als onderbord”. Ja hoor… 

Buiten dienen doormidden geslepen olievaten als barbecue en vuurplaats, en de hottub is vandaag een cooltub voor bier en fris. De jongeren mogen bijlwerpen, en lassowerpen op een nauwelijks van echt te onderscheiden eland. “Die huid? Ja, die hebben we zelf gelooid. Experimentje.” 

Onze vrienden hebben voor hun gasten een fantastische Zweedse belevenis voorbereid. Dat is ook hun leven in Zweden: organiseren en gastvrijheid gaan hand in hand. En wij? Wij hebben enorm genoten. Het was een fantastische avond met een internationaal gezelschap, een heerlijk buffet en Zweedse muziek. Een heel nieuwe ervaring, al is het maar dat we picknicktafels voorlopig alleen nog associëren met zweedse lax en elandragout. 

www.adventuretravelsweden.com

Wit satijn

Foto: Bastiaan Wesseling

Met zorg hangt ze ze op. Eén simpele, de andere frivoler. Haar bruine, gerimpelde handen rusten op de gekleurde knijpers en heel even staart ze voor zich uit. 

Ze was een wilde, haar dochter. Vol levenslust, losbandig. Het mooiste meisje van het dorp. Nu hangt de jurk klaar, zijn de bloemen besteld. Zachtjes strijkt ze over de delicate stof, een glimlach om het ondeugende borduursel. Morgen moet hij droog zijn voor de man van haar leven.

De zon verdwijnt achter de witte huisjes op het eiland. Nog één nachtje. Dag dochterlief... veel geluk met je geliefde.

Reisherinneringen

Souvenirs zijn het leukst als je zelf geweest bent op de plaats van herkomst. Een herinnering aan een reis kan voor mij bestaan uit een gebruiksvoorwerp, iets uit de omgeving of een plaatselijke lekkernij. Vooral het regelmatig gebruik van huishoudelijke souvenirs houden herinneringen warm. 

In Portugal, een tijdje geleden, vonden we ook al snel wat aardigheidjes. Helemaal enthousiast werd ik van de Portugese knijpers. Aan de waslijn van onze quinta hingen exemplaren met een heel bijzondere vormgeving, heel vernuftig. Wasgoed ophangen doen we regelmatig, dus die knijpers zouden ons ongetwijfeld vaak aan Quinta da Bouça d'Arques doen denken.

Het was nog een hele toer. Veel winkels in het oude Viana do Castelo afgestruind, maar niets te vinden. Misschien waren ze al wat ouder, of niet in een huis-tuin-en-keukenwinkel gekocht? Wel andere vrolijk gekleurde, erg on-nederlandse knijpers. Hartstikke leuk en dus gelijk meegenomen.

En nu, telkens als ik de was ophang, moet ik weer aan dat prachtige Portugese landgoed denken, met zijn rommelige waslijn en vooral de bijzondere knijpers. Het werd wel een iets andere herinnering. Want inmiddels heb ik de tekst erop ontdekt: 'Made in Italy'.

(Wild)westelijk Zweden

Het verkeer is beperkt. De wegen voelen eindeloos, midden tussen de naaldbomen. We genieten erg van de prachtige natuur in dit rustige deel van Zweden. Er komen warme herinneringen bij ons boven aan soortgelijke omgeving, het nóg rustiger Minnesota, Verenigde Staten. Ook hier slechts af en toe een auto, veelal op weg naar Noorwegen.

Dan, ineens, een dikke Mercedes achter ons. Zilverkleurig, spiksplinternieuw model. Hij glinstert in de zon. Zo hard als hij achter ons aan komt rijden, zo plotseling remt deze Noorse auto af en volgt ons op afstand. Af en toe gas, af en toe op de rem. Ik zie Erik alert in de binnenspiegel kijken. Kijkt nog eens naar de snelheidsmeter, naar de opgestapelde bagage achterin, in zijn buitenspiegel. Alles lijkt dik in orde. 

De Mercedes blijft om ons heen zwermen. Dan zwiept hij ineens opzij, komt naast ons rijden en blijft op onze hoogte hangen. We kijken enigszins ongerust naar Iinks, midden in het gezicht van een 'stevige jongen'. In de film zou dit het moment zijn om te bukken, en een ruk aan het stuur van de auto te geven. 

Van schrik laat Erik het gas iets los. Maar ook de Mercedes gaat langzamer rijden. En dan zien we ineens iets voor het raam verschijnen. Een roze kaartje zo groot als een Nederlands rijbewijs. Naast het kaartje een opgestoken duim en een brede lach. De 'stevige jongen' ziet er inmiddels uit als een vriendelijke Noor, trots op zijn Nederlandse afkomst.

Pffff.....

Roze wolk

Enige tijd geleden werd een goede vriendin van mij oma. Ineens weer zo’n klein mensje in de buurt. Mijn vriendin nu weliswaar in een nieuwe rol, maar herinneringen aan die grote verandering destijds kwamen weer boven...

"Een roze wolk? Nou nee, niet echt!"

"Een moeilijk begin, maar het is het allemaal waard". Karen (33) is moeder van zoon Arjan (15 maanden). "Ik heb vaak gedacht: kon ik je maar terug stoppen, maar ook vaak: wat hou ik toch veel van je". Een interview met een moeder voor wie die eerste maanden niet gemakkelijk waren, maar die nu volop van het moederschap geniet.

Verwachtingen
     Tijdens haar zwangerschap keek Karen uit naar de geboorte van haar eerste kind. Ze had zelf altijd al kinderen willen hebben. Maar de verwachtingen die ze had over het moederschap bleken die eerste paar maanden niet overeen te komen met de werkelijkheid. "Je verwacht dat alles even mooi zal zijn, alles even prachtig. Een lief, schattig kindje dat na een week al doorslaapt. Inderdaad, die roze wolk dus".

     De werkelijkheid viel tegen. Karens kraamtijd was een fijne tijd, maar er waren ook verdrietige momenten. Dat Arjan met een keizersnee geboren zou worden was niet verwacht, maar moeder en kind waren gelukkig gezond. De bevalling van één van Karens beste vriendinnen, de dag erna, verliep echter helemaal niet zo voorspoedig en eindigde onverwacht in het ziekenhuis. Dit zette een flinke domper op de geboorte van Arjan.

Zwaar
     Hoewel Karen geestelijk geen problemen met de keizersnede had, was het lichamelijk wel zwaar. Het duurde lang voor ze lichamelijk hersteld was. Gezinshulp had ze niet en haar man ging vrij snel weer aan het werk. "We hadden afgesproken dat ik ook 's nachts de zorg voor Arjan op me zou nemen, omdat ik niet werkte. Maar iedere nacht er uit, terwijl ik het gevoel had er nèt in te liggen, maakte het heel vermoeiend. Het vele huilen en slechte slapen van Arjan maakte me bovendien erg onzeker en ongeduldig. Ook vroegen de nasleep van de keizersnede en de borstvoeding lichamelijk heel veel."

Ervaringen van anderen
     Karen had van te voren niet verwacht dat die eerste drie maanden zo moeilijk zouden zijn. Hoewel ze regelmatig kinderen over de vloer had gehad, heeft ze nooit gezien dat er ook minder leuke kanten aan zaten. Karen: "Goede vrienden van ons hadden een huilbaby. Maar blijkbaar zie je dat niet. Je denkt toch: dat gebeurt mij niet. Bovendien lees je er ook nauwelijks over. De verhalen in Kinderen of Ouders van Nu gaan juist vaak over uitersten: jubelende moeders of juist heel enge verhalen over allerlei probleemgevallen. De ervaringen van de grote massa worden overgeslagen. En waarschijnlijk zie je het tijdens de zwangerschap toch allemaal erg rooskleurig en sta je er niet voor open. De verhalen over echte huilbaby's ben ik pas gaan lezen toen Arjan er al was."

Aanpassen
     Naast de uitputting van de gebroken nachten en het lichamelijke herstel dat nog moet plaatsvinden, is het voor veel vrouwen heel moeilijk om zich volledig aan hun kind aan te moeten passen. Karen: "Dat blijft moeilijk. Op de momenten dat ik zelf iets rustig wil doen, legt Arjan volledig beslag op me. Hij houdt geen rekening met mijn plannen. Je moet je voor honderd procent aanpassen aan het leven en ritme van je kind."

     Dat het taboe zou zijn om over deze eerste moeilijke tijd te praten, ervaart ze niet zo. "Het heeft ook alles met je karakter te maken of je er open over bent. En ook hoe je deze tijd ervaart. Ben je wat oppervlakkiger van aard, dan zal je het wellicht allemaal minder intens ervaren. En er zijn nu eenmaal moeders die echt alles aankunnen".

     Karen en haar man hebben geen spijt dat ze pas na hun dertigste een kind kregen. Hoewel het fysiek misschien gemakkelijker is als je twintig bent, was het ook fijn om eerst vele jaren leuke dingen gedaan te hebben. Lekker werken, leuke reizen. Wel bleek het nu best moeilijk te zijn dat één salaris volledig wegviel. Niet meer zo vaak uit eten, niet meer zomaar veel geld aan kleren uitgeven, en ook niet meer twee keer per jaar op vakantie. Ze hadden er bewust voor gekozen, maar het vergde toch wel enig aanpassingsvermogen.

Genieten
     Inmiddels is Arjan 15 maanden oud. Karen geniet zichtbaar van het moederschap. Er zijn doorlopend leuke momenten. "Heel emotioneel was het moment dat Arjan voor het eerst lachte. Pas bij negen weken oud. Andere baby's lachten al bij vier, vijf weken. Je denkt meteen dat er iets niet goed is." Ook geniet ze van de weinige momenten dat de actieve Arjan bij haar op schoot wil zitten. "Die kleine armpjes om me heen, hééééérlijk!" Ze voelt zich verantwoordelijk voor haar kind, wil hem graag goede normen en waarden bijbrengen. Ze is niet bang voor die verantwoordelijkheid. Kijkt ook niet meer iedere nacht 'of hij nog wel ademt'. Karen is blij met wie ze is en wat ze heeft. Gelukkig met haar gezinnetje. "Ik denk nu absoluut niet meer: was ik er maar nooit aan begonnen. Maar ik zal aanstaande moeders altijd waarschuwen: het kan moeilijker zijn dan je verwacht!"