Wil niet macaroni, papa!

Mei 1996

Ze is allergisch voor sommige voedingsmiddelen, maar daar kunnen we goed mee overweg. Ze weet precies wat ze mag en wat niet en deelt dat ook aan iedereen mee. "Maryse wordt ziek van ei". Het maakt het wel lastig om onze bijna 3-jarige dochter 'met de pot mee' te laten eten en een tijd lang waren we al blij als ze de zelfgebakken boterhammen at. Pas geleden hebben we de knoop doorgehakt. Maryse moet ook andere dingen dan boterhammen leren eten. We zijn het er nu echt over eens: "We moeten consequent zijn èn we moeten doorzetten".

Dit keer is ze van tevoren gewaarschuwd. "Eerst een beetje macaroni, daarna een boterham met melk." "Wil niet macaroni", deelt ze mede en loopt stampend naar de voorkamer. Als Erik een hapje macaroni op het bordje wil scheppen, komt ze met een vliegende vaart aandribbelen, grist het schaaltje van tafel en verdwijnt weer naar de voorkamer. "Wil niet macaroni, papa en mama." Deze mededeling wordt elke minuut herhaald. Tot Erik het zat wordt, opstaat en een nieuw bordje pakt. Weer komt ze aandribbelen, gaat dit keer voor haar vader staan, zet haar beide handjes op diens bovenbenen en duwt hem met al haar kracht terug naar de keuken. "Weg, papa, weg. Wil niet macaroni." Ze staat zo fanatiek tegen haar 1 meter 85 grote vader aan te duwen dat ze niet eens merkt dat wij pret hebben om haar. Als het wegduwen geen effect heeft, rent ze weg en gaat hartverscheurend zitten huilen.

Ondertussen zitten wij weer voor het blok. Tot nu toe is het alleen gelukt met aardappel en met een beetje appelmoes. Wat is nu de juiste manier om haar aan het eten te krijgen? Neus dichtknijpen? Met een lege maag naar bed? Zuchtend besluiten we 'om ons over de situatie te beraden' en geven we 'voorlopig' maar weer een boterham. Dat er daarna ook een appel met veel smaak verorberd wordt, doet ons goed.

Wat een hondenstreek!

Heel veel sorry’s en spijt me’s. De Disneykaart met Iejoor voorop is volgeschreven met verontschuldigingen. En met een boodschap. De afzender heeft mijn mooie gietijzeren hondje meegenomen. De kaart is zwaar van het er op geplakte muntgeld. Ik geloof mijn ogen niet. Lees de tekst nog een keer. Wat bedoelt de schrijver? “Met uw goedvinden heb ik uw hondje meegenomen.” Hoezo, met mijn goedvinden? Beduusd draai ik de kaart nog eens om. Nog meer sorry’s op en rond het Disney-beeldmerk. Ik sprint naar buiten en kijk tussen de vrouwenmantel en de ooievaarsbek. Niets. Leeg. Weg.

Twee weken later is hij terug. Mijn bruine gietijzeren hondje. Gek genoeg op hetzelfde moment dat er op een website van een buurtje aan de andere kant van ons dorp een oproep verschijnt: “Wie heeft ons witte gietijzeren hondje meegenomen?” Huh? Toeval? Was mijn bruine hondje niet goed genoeg? Maar ik ben blij dat hij weer terug is. Nu staan ze er met z’n tweeën, want inmiddels heeft de buuf voor onze gezamenlijke tuin een nieuw hondje gekocht. Wit dit keer, mooi opvallend tussen al dat frisse groen. En veilig voorzien van alle persoonlijke gegevens die je je maar bedenken kunt.

Nog geen dág is de buuf met vakantie en toch weer een lege plek. Is het de kaartenschrijver? Die geld bij mij achterliet, maar toch óók mijn hondje weer terugbracht? En die nu haalt waar hij of zij nog recht op denkt te hebben? 

Inmiddels staat hondje nr. 3 er gelukkig al weer een paar maanden. Zouden de kaartenschrijver en ik nu dan misschien ‘quitte’ staan?

Zwerver

Foto: Bastiaan Wesseling

De zon is al op, de wereld komt aardig op temperatuur. Hij zit er iedere morgen, op hetzelfde tijdstip. Het humeur afhankelijk van zijn dronk de vorige avond. Soms vriendelijk en berustend, soms narrig en onwillend. Aardige ogen in een onverzorgd gezicht. Ja, hij heeft het beslist goed gehad. Leidde een leven waar hij ’s morgens graag voor opstond. Leuk werk, een fijn thuis. Aan zijn ringvinger de herinnering. Nee, hij wil niet op de foto.

Het is inmiddels druk op het plein. De mannen drinken een cortado bij de kiosk, de vrouwen zijn op weg naar huis voor de lunch. Een paar muntjes in het plastic bekertje voor hem. In zijn jaszak nog wat los geld. Vermoeid staat hij op. Voorzichtig schuifelend over de scherpe kiezeltjes verdwijnt hij in de nauwe straatjes. Nee, hij wil echt niet op de foto.

Lange schaduwen op het plein. Zijn vertrouwde plek tegen de witte muur. Naast hem een kartonnen literverpakking goedkope wijn uit de supermarkt. Hij reageert traag. Op de foto? Hij murmelt wat en kucht nog eens. Een benevelde blik van de camera naar de wijn en weer terug. Denkt aan morgenochtend en houdt dan zijn groezelige hand op.

Säterfesten in augustus

De uitnodiging komt in juni per e-mail. We waren al op de hoogte van de datum, maar nu weten we ook waar het om gaat: Säterfesten. Ik kijk nog eens naar de uitnodiging en vraag me af wat dat precies zou kunnen zijn. Google Translate weet het: [Swedish] Säterfesten = [Dutch] Säterfeest. Da’s mooi. Het is dus een feest.

Een betere uitleg krijgen we als we bijna twee maanden later in Zweden zijn: een säter is een huis in Zweden waar  de veehoeders ‘s zomers verblijven. Säterfesten is dus een feest op een zomerboerderij. En dit Säterfest is op Ängåsen, de boerderij van onze vrienden. 

Dat ze veel dieren hebben wist ik wel. Twee IJslandse pony’s. Twee koeien met ieder een kalfje. Twee varkentjes, vijf kippen en een haan. Vier bijenkorven én niet te vergeten een huiskat. En dat ze wat ruimte hebben wist ik ook wel. Een fijn huis, een enorm gazon, een moestuin met kas, een nog groter weiland en “Oh ja, óók nog een bos”. Waar wij in Nederland al blij zijn met 30 m² tuin, is de grens van het perceel van onze vrienden niet eens te zien. De ongelooflijke ruimte, de hele beestenboel, de tomaatjes en prei uit eigen tuin… fantastisch. En mogelijkheden genoeg voor een feestje dus. 

Aan de rand van het gazon staan drie enorme tipi’s met daarachter twee grote partytenten. De vele net in elkaar geschroefde picnicktafels doen ons denken aan de reclame van Paturain, of die van Bertolli. Geur van gras en van hout. De eerste komt van de vele vazen en emmers met veldbloemen. De tweede van een versgekapte berkenboom. “Vanmorgen omgehaald en in schijven gezaagd. Leuk als onderbord”. Ja hoor… 

Buiten dienen doormidden geslepen olievaten als barbecue en vuurplaats, en de hottub is vandaag een cooltub voor bier en fris. De jongeren mogen bijlwerpen, en lassowerpen op een nauwelijks van echt te onderscheiden eland. “Die huid? Ja, die hebben we zelf gelooid. Experimentje.” 

Onze vrienden hebben voor hun gasten een fantastische Zweedse belevenis voorbereid. Dat is ook hun leven in Zweden: organiseren en gastvrijheid gaan hand in hand. En wij? Wij hebben enorm genoten. Het was een fantastische avond met een internationaal gezelschap, een heerlijk buffet en Zweedse muziek. Een heel nieuwe ervaring, al is het maar dat we picknicktafels voorlopig alleen nog associëren met zweedse lax en elandragout. 

www.adventuretravelsweden.com

Wit satijn

Foto: Bastiaan Wesseling

Met zorg hangt ze ze op. Eén simpele, de andere frivoler. Haar bruine, gerimpelde handen rusten op de gekleurde knijpers en heel even staart ze voor zich uit. 

Ze was een wilde, haar dochter. Vol levenslust, losbandig. Het mooiste meisje van het dorp. Nu hangt de jurk klaar, zijn de bloemen besteld. Zachtjes strijkt ze over de delicate stof, een glimlach om het ondeugende borduursel. Morgen moet hij droog zijn voor de man van haar leven.

De zon verdwijnt achter de witte huisjes op het eiland. Nog één nachtje. Dag dochterlief... veel geluk met je geliefde.