"Kinderen zijn zo lekker eerlijk"

Mirjam is sinds 1 november jl. leidster bij naschoolse opvang De Bromtol. Een leidster met een brede belangstelling, maar vooral 'zorg' staat centraal in haar leven. "De naschoolse opvang en werken in het verzorgingshuis: ik vind het gewoon allebeí leuk om te doen!"

Het gezin

            Een gezellig huis in een dorp in het westen van het land. De 26-jarige Mirjam is er niet geboren, maar wel opgegroeid. In de huiskamer een deel van de familie; echtgenoot Koen, pleegdochter Annabel en de drie poezen. Zoontje Chris ligt al lekker te slapen.

            Tijdens een stage voor haar opleiding heeft Mirjam voor het eerst ervaren dat kinderen zich soms in heel treurige omstandigheden staande moeten houden. Vooral het lot van een klein vijfjarig meisje heeft haar destijds erg aangegrepen. Haar vader was een dealer, haar moeder een heroïneprostituée. Mirjam: "Ondanks dat dit meisje regelmatig werd mishandeld en zelfs op kinderpsychiatrie belandde, werd ze in het gezin teruggeplaatst. Onbegrijpelijk."

            Aanleiding voor Mirjam en haar man om regelmatig zelf pleegkinderen in huis te nemen. Diverse kinderen hebben inmiddels bij hen gewoond, variërend van weekeinden of vakanties, tot langduriger, van 4 maanden tot 2,5 jaar. Het is vaak heel intensief en geeft ook wel stress. Maar juist als het wat minder goed verloopt, geeft het voldoening als voor deze kinderen ook het juiste plekje gevonden is.

Hobby's

            Tijd voor hobby's heeft Mirjam ook nog. Lezen is haar voornaamste hobby. Om de geest tot rust te brengen leest ze regelmatig de boeken van Baantjer, over rechercheur De Cock. "Als je Amsterdam kent, en je leest deze boeken, dan weet je precies waar De Cock op dat moment is. Héél leuk!" Verder leest Mirjam boeken over problematieken met kinderen en tieners. Zo leest ze de boeken van Yvonne Keuls graag.

            De gezondheidszorg in het algemeen heeft ook haar belangstelling. Daarom werkt ze regelmatig op uitzendbasis als verzorgende in een verzorgingshuis. "Oudere mensen wassen, wonden verzorgen, helpen bij alle algemene dagelijkse levensbehoeften. Mooi werk, en zeker de combinatie met de naschoolse opvang is fijn."

De Bromtol          

            Het leeftijdsverschil tussen de kinderen van de naschoolse opvang vindt Mirjam geen probleem. Dat is ze thuis ook gewend. Haar groep nú bestaat uit kinderen van vier tot zeven jaar. Dat vindt ze erg leuk: "Die kleine kinderen zijn zo lekker eerlijk!" Mirjam: "Je kind moet het aankunnen, want het zit al een hele dag op school. Zeker als een kind pas sinds kort naar school gaat, is het best veel. Maar het is ook een gewenningsproces. Mijn zoontje Chris vindt het er leuk, en hij leert er een heleboel andere kinderen kennen."

            Tijdens haar opleiding heeft Mirjam gewerkt met kinderen met sociale problemen. Bij de Bromtol speelt de opvoedkundige taak een minder grote rol. De naschoolse opvang is meer vrijblijvend. De kinderen moeten de hele dag al zo veel. Bij aankomst op De Bromtol eten ze een crackertje en mogen ze, als ze dat willen, vertellen over school of over iets heel anders. Daarna gaat ieder kind zijn gang, wat knutselen, een spelletje, video kijken of computergamen. Er kan echt van alles worden gedaan en dat is prettig: "Na een dag hard werken op school is de sfeer hier eigenlijk altijd ontspannen".

Knotje

Met een bedrukt gevoel staan we in de vertrekhal elkaar aan te kijken. Een lach, maar zeker ook een paar tranen. Merlinde is na een paar innige omhelzingen klaar om door de douane te gaan. Na de aller-aller-allerlaatste knuffel volgt ze met stevige stappen de borden van de luchtvaartmaatschappij naar de douane. Een poortje door, een roltrap op, nog een laatste zwaai.

Op weg naar Nieuw Zeeland

Tja, en wat gaan wij nu eens doen? Even ergens het hoofd leegmaken? We lopen nog wat te dralen, nog niet helemaal bereid om te gaan. Als ik een laatste keer omkijk, zie ik Merlinde met haar rolkoffertje ineens op een vide vlak boven ons verschijnen. "Lin!" gil ik blij, maar ook wel een beetje hysterisch. Ook de andere twee draaien zich onmiddellijk om en met z'n drieën staren we naar haar zich verwijderende gestalte. Onze Lin hoort het niet. 

Daar gaat ze. Achttien jaar. Stoer, zelfstandig, een eigenwijze rommelknot op haar hoofd. We wachten en kijken, net zolang tot ook de allerlaatste sprietjes van dat eigenwijze knotje definitief uit het zicht zijn verdwenen. Onze wereldreizigster, op weg voor een jaar Nieuw Zeeland.

Die handige familie-App

De groepsWhatsApp 'Familie' op mijn mobiel rinkelt. "Heb je nog tape nodig?" vraagt Maryse. "Ja," schrijf ik enthousiast terug, "graag!". Erik heeft geen zin om zijn mobiel te checken, maar wil wel weten waar dat over ging. "Wat was dat?" vraagt hij. Ik twijfel en antwoord: "Oh, niks bijzonders."

De familie-WhatsApp van Merlinde bromt nu ook. Ze kijkt op haar telefoon en begint te typen. Verder blijft het stil. "Wat is dat toch?" vraagt Erik weer. "Oh, niks bijzonders." herhaalt ze mijn woorden gniffelend.

Als de familie-WhatsApp wéér gaat is een waarschuwing op zijn plaats. "Schat, niks bijzonders. Alleen maar jouw irritatiefactortje." Hij kan het niet laten. We zien hem lezen over de handel rond Tape, en Katoen, en Zagen. Om vervolgens per familie-WhatsApp voor te stellen om vooral een HayDay-WhatsApp-groep aan te maken. Zonder hem alsjeblieft.

Regels zijn regels

Het vak treinmachinist moet je altijd serieus nemen. Ook als het om een trein gaat die door een openluchtmuseum rijdt. Maar daar moesten wij nog achter komen.   

Een snelle en slimme planning: als we nú onze pannenkoek opeten, kunnen we met een turfschip naar de andere kant van het park en van daar uit met een treintje naar het veengebied. De schipper van 'De Elisabeth' brengt ons er heen, wijst ons het stationnetje en wenst ons nog veel plezier. Rustig slenteren we naar het perron, benieuwd naar het geplande ritje. "Blijf hier maar staan," zegt Erik dan. Hij kijkt met te veel interesse naar de lege, kale bedoening in dit deel van het park. En vervolgt dan wat zachter: "Want daar staat een bord dat we niet willen zien." 

Alleen voor uitstappen

Even later nadert het bijna lege treintje hobbelend en rammelend het verder totaal verlaten perron. Soepel stapt de machinist uit het locomotiefje. De rode machinistenpet ontbreekt, maar het mooie blauwe uniform geeft genoeg status. Na een vriendelijk "Goedemiddag" meldt hij ons dat er een probleem is. Wij kijken elkaar verbaasd aan. Hij wijst naar het bord en zegt dat het niet is toegestaan om in te stappen. Hier waren we dus al bang voor... maar de machinist heeft een punt. 

Dan kijkt de man ons schalks aan. "Let op...", zegt hij. "...let op wat ik doe". Hij houdt theatraal zijn hand met gespreide vingers voor zijn gezicht. Pretoogjes kijken tussen de vingers door. Daarna draait hij zich om en maakt met een doek een natgeregende bank voor ons droog. De hele verdere reis krijgen we met regelmaat een knipoog. Vast omdat we zo enthousiast zitten te genieten. 

Studieadvies op de Huishoudbeurs

De hallen van de Huishoudbeurs staan vol met Blokker-spullen, de lekkerste barbecuesauzen en de nieuwste massagekussens. De Pasar Malam een leuke uitzondering. Maar verder is het gewoon meeschuifelen in de gangpaden, en proberen niet te struikelen over een boodschappenkarretje.

Tarotkaarten lezen

Tussen al die huishoudelijke zaken ook het Festival Fantastique. In deze hal een gedempter sfeer. Weinig verlichting, weinig bezoekers. Een rustmoment voor ons, waar de tarotlezeres graag gebruik van maakt: ze nodigt ons vriendelijk uit. Ach, waarom ook niet?

Ja, we hebben inderdaad een heel concrete vraag. "Is studie X een goede keuze voor dochterlief?" We geven verder nog geen halve zin aan informatie. De tarotkaarten vertellen ons niets, maar vragen vooral. "Weet je het wel zeker? Is het wel het juiste moment om verder te studeren? Zou je niet iets meer van de wereld moeten gaan zien? Niet in je eentje, want dat past niet bij je, maar via een georganiseerd jaar? Tot je je ware roeping vindt?" 

De tarot-mevrouw kijkt wat twijfelend bij deze uitkomst. Wij niet. Want wij weten zelf sinds een paar dagen dat een vervolgstudie nu geen goede keuze is. En dat een jaar buitenland het doel wordt. Vandaag liegen de tarotkaarten in ieder geval niet. Goh, toch een beetje kippenvel.

Samen op stap

"Mevrouw, weet u misschien waar hier een dierenwinkel is?" De blonde jongeman draait zich half om en wijst nonchalant de winkelstraat in. Achter hem een meneer op leeftijd in een rolstoel, geduwd door nog zo'n leuke jongen.

Foto:  Marcelo Mokrejs

Ik kan geen antwoord geven op de vraag. Ken deze winkelstraat in Noordwijk Binnen niet zo goed. Ik twijfel eigenlijk of hier een dierenzaak is en adviseer het even aan iemand anders te vragen. Aanleiding voor de jongemannen om zich tot de oudere heer te richten: "Opa, weet u wel zeker dat er hier een dierenwinkel is?" De man kijkt zijn kleinzoons stralend aan. Ondanks zijn gehoorapparaat moeten ze het hem nog een paar keer vragen. Intussen kijken ze vriendelijk naar mij: "Dank u wel, hoor, mevrouw. We komen er wel uit."

Ik loop door en ben er een beetje stil van. Twee jongens, van die leeftijd, met hun grootvader op stap. Zo gewoon en toch ook zo bijzonder. Ik hoop dat ook zij zich daar bewust van zijn.  

You are breaking my heart

Als ik de woonkamer binnenkom, zie ik onze dochter lui op de bank hangen. Diverse kussens, een dekentje, drankje op tafel. Laptop balanceert ergens tussen buik en benen, oortjes in en de tv keihard aan. Op het beeldscherm een zingende boyband in een tropische omgeving. Ik herken het meteen en zing vrolijk mee: "Celia, you're breaking my heart, you're shaking my confidence daily...". Dochters ogen worden groter en kijken mij verbaasd aan. Ze komt zelfs een beetje overeind en ik zing vrolijk verder: "Oh Cecilia, I'm down on my knees..." Ogen nog groter: "Hoe ken jíj die tekst nou?"

Cecilia

"Simon & Garfunkel, schat, Simon & Garfunkel," zeg ik triomfantelijk en leg meteen maar even uit hoe we ons vroeger, al handenklappend en stepdansend, tijdens feestjes op dit nummer vermaakten. Ze kijkt me strak aan, rolt dan met haar ogen en gaat zuchtend weer languit achterover liggen.

Oei. Die toelichting was misschien net iets te veel van het goede.