Djemaa el Fna

Het centrale plein in Marrakech: Djemaa el Fna

Een paar half dichtgeknepen ogen in een vol gezicht. Woedend grist de man zijn hoedje van zijn kale hoofd. Hij staat inmiddels heel dichtbij, wijst naar mijn fototoestel en sist woord voor woord: "Vous devez payer. Payer."

Er komt niet snel genoeg naar zijn zin een antwoord. De man rent terug naar het groepje muzikanten en begint opgewonden te praten en te wijzen. Een hele grote, zwarte trommelaar staat behendig op uit de kring en komt met flinke stappen aanlopen. Hij neemt het gesprek in het Engels over en ook hij bijt me toe 'that I have to pay for picture'. Maar ik wil helemaal niet betalen voor een foto die ik niet heb gemaakt. "You", zegt hij venijnig, "You never come back to Marrakech". En dat is het laatste wat er over wordt gezegd.

Het ging allemaal zo snel. Een beetje naïef was het misschien wel. En nee, het is echt wijzer om geen foto's te maken van de muzikanten op het Djeema el Fna.

Zo'n haast

De laatste noot is nog niet gezongen, de afsluitende grap nog niet gemaakt. Maar toch staan ze op en snellen - niet eens zo stiekem - nog vóór het applaus weg. Oudere echtparen, vriendengroepen, het maakt niet uit. Snel naar de garderobe, om de grote massa voor te zijn.

Beschamend vind ik het. Een artiest of een band heeft zich net op z'n minst anderhalf uur in het zweet gewerkt. Heel kwetsbaar op zo'n enorm podium. En dan lopen mensen voortijdig weg om niet te hoeven wachten op... hun jas.

Of je het mooi hebt gevonden of niet: alleen al de moeite van een optreden is een applaus waard. En wat kan er zo vervelend aan zijn om na een mooie musical of goede theatershow de lichten aan te zien gaan? Om rustig terug te keren in de werkelijkheid? Nog even de magie ervan te laten bezinken?

Laten we onze handen gewoon weer stuk klappen in plaats van ons druk maken of we op tijd de parkeergarage uit kunnen komen. Het maakt een avondje uit zo veel leuker.