Roze wolk

Enige tijd geleden werd een goede vriendin van mij oma. Ineens weer zo’n klein mensje in de buurt. Mijn vriendin nu weliswaar in een nieuwe rol, maar herinneringen aan die grote verandering destijds kwamen weer boven...

"Een roze wolk? Nou nee, niet echt!"

"Een moeilijk begin, maar het is het allemaal waard". Karen (33) is moeder van zoon Arjan (15 maanden). "Ik heb vaak gedacht: kon ik je maar terug stoppen, maar ook vaak: wat hou ik toch veel van je". Een interview met een moeder voor wie die eerste maanden niet gemakkelijk waren, maar die nu volop van het moederschap geniet.

Verwachtingen
     Tijdens haar zwangerschap keek Karen uit naar de geboorte van haar eerste kind. Ze had zelf altijd al kinderen willen hebben. Maar de verwachtingen die ze had over het moederschap bleken die eerste paar maanden niet overeen te komen met de werkelijkheid. "Je verwacht dat alles even mooi zal zijn, alles even prachtig. Een lief, schattig kindje dat na een week al doorslaapt. Inderdaad, die roze wolk dus".

     De werkelijkheid viel tegen. Karens kraamtijd was een fijne tijd, maar er waren ook verdrietige momenten. Dat Arjan met een keizersnee geboren zou worden was niet verwacht, maar moeder en kind waren gelukkig gezond. De bevalling van één van Karens beste vriendinnen, de dag erna, verliep echter helemaal niet zo voorspoedig en eindigde onverwacht in het ziekenhuis. Dit zette een flinke domper op de geboorte van Arjan.

Zwaar
     Hoewel Karen geestelijk geen problemen met de keizersnede had, was het lichamelijk wel zwaar. Het duurde lang voor ze lichamelijk hersteld was. Gezinshulp had ze niet en haar man ging vrij snel weer aan het werk. "We hadden afgesproken dat ik ook 's nachts de zorg voor Arjan op me zou nemen, omdat ik niet werkte. Maar iedere nacht er uit, terwijl ik het gevoel had er nèt in te liggen, maakte het heel vermoeiend. Het vele huilen en slechte slapen van Arjan maakte me bovendien erg onzeker en ongeduldig. Ook vroegen de nasleep van de keizersnede en de borstvoeding lichamelijk heel veel."

Ervaringen van anderen
     Karen had van te voren niet verwacht dat die eerste drie maanden zo moeilijk zouden zijn. Hoewel ze regelmatig kinderen over de vloer had gehad, heeft ze nooit gezien dat er ook minder leuke kanten aan zaten. Karen: "Goede vrienden van ons hadden een huilbaby. Maar blijkbaar zie je dat niet. Je denkt toch: dat gebeurt mij niet. Bovendien lees je er ook nauwelijks over. De verhalen in Kinderen of Ouders van Nu gaan juist vaak over uitersten: jubelende moeders of juist heel enge verhalen over allerlei probleemgevallen. De ervaringen van de grote massa worden overgeslagen. En waarschijnlijk zie je het tijdens de zwangerschap toch allemaal erg rooskleurig en sta je er niet voor open. De verhalen over echte huilbaby's ben ik pas gaan lezen toen Arjan er al was."

Aanpassen
     Naast de uitputting van de gebroken nachten en het lichamelijke herstel dat nog moet plaatsvinden, is het voor veel vrouwen heel moeilijk om zich volledig aan hun kind aan te moeten passen. Karen: "Dat blijft moeilijk. Op de momenten dat ik zelf iets rustig wil doen, legt Arjan volledig beslag op me. Hij houdt geen rekening met mijn plannen. Je moet je voor honderd procent aanpassen aan het leven en ritme van je kind."

     Dat het taboe zou zijn om over deze eerste moeilijke tijd te praten, ervaart ze niet zo. "Het heeft ook alles met je karakter te maken of je er open over bent. En ook hoe je deze tijd ervaart. Ben je wat oppervlakkiger van aard, dan zal je het wellicht allemaal minder intens ervaren. En er zijn nu eenmaal moeders die echt alles aankunnen".

     Karen en haar man hebben geen spijt dat ze pas na hun dertigste een kind kregen. Hoewel het fysiek misschien gemakkelijker is als je twintig bent, was het ook fijn om eerst vele jaren leuke dingen gedaan te hebben. Lekker werken, leuke reizen. Wel bleek het nu best moeilijk te zijn dat één salaris volledig wegviel. Niet meer zo vaak uit eten, niet meer zomaar veel geld aan kleren uitgeven, en ook niet meer twee keer per jaar op vakantie. Ze hadden er bewust voor gekozen, maar het vergde toch wel enig aanpassingsvermogen.

Genieten
     Inmiddels is Arjan 15 maanden oud. Karen geniet zichtbaar van het moederschap. Er zijn doorlopend leuke momenten. "Heel emotioneel was het moment dat Arjan voor het eerst lachte. Pas bij negen weken oud. Andere baby's lachten al bij vier, vijf weken. Je denkt meteen dat er iets niet goed is." Ook geniet ze van de weinige momenten dat de actieve Arjan bij haar op schoot wil zitten. "Die kleine armpjes om me heen, hééééérlijk!" Ze voelt zich verantwoordelijk voor haar kind, wil hem graag goede normen en waarden bijbrengen. Ze is niet bang voor die verantwoordelijkheid. Kijkt ook niet meer iedere nacht 'of hij nog wel ademt'. Karen is blij met wie ze is en wat ze heeft. Gelukkig met haar gezinnetje. "Ik denk nu absoluut niet meer: was ik er maar nooit aan begonnen. Maar ik zal aanstaande moeders altijd waarschuwen: het kan moeilijker zijn dan je verwacht!"