Pretoogjes en een speen

Net in verwachting van mijn tweede dochter, was ik er van overtuigd een kloon van de oudste te krijgen. Natuurlijk wist ik wel beter, maar in eerste instantie was het voor mij een reële mogelijkheid. Na de geboorte moest ik mijn verwachtingen al snel bijstellen: we hebben twee héél verschillende meiden.

Er is geen één foto waar Merlinde sip op staat, ze was een stralende peuter. De jongste van de twee. Heel meegaand, vond het allemaal goed. Volgde haar grote zus met pretoogjes en een lach. Het liefst met haar speen in haar mond. Ondertussen ging ze haar eigen gang. Vond ze het niet nodig om te praten. Ze wees gewoon met haar vingertje naar wat ze wilde hebben, zei een keer “Uuuhhuu” en het was geregeld. De oorspecialist constateerde dan ook lachend dat ze het gewoon slim aanpakte.

Was onze oudste altijd wat verlegen en bang, Merlinde kon je zo tussen de kinderen uit de hogere klassen zetten. Toen ze eindelijk naar de grote school mocht was er voor haar geen enkele twijfel dat ze gewoon hele dagen ging. Ook al vond de juf het niet handig omdat dat een week voor de kerstvakantie was. Ook al stelde de juf voor om halve dagen te beginnen. Niets daarvan. "Merlinde naar school" zei ze resoluut en stond ook na de middagboterham al weer met haar jas aan. En met succes. 

Maar zo meegaand als ze doorgaans was, zo zijn we ook wel een paar keer ontboden bij juf of hockeytrainer, "omdat Merlinde zo boos kon worden". Vele jaren verder weet Merlinde het uiten van haar gevoelens al lang te doseren. Maar haar eigen gang gaan doet ze nog steeds. "Of we even mee willen naar de Intertoys." Nieuwsgierig willen we best even mee. Dan staat ze rustig een WII met allerlei accessoires te kopen. Daarbij heeft ze ons echt niet nodig, wij zijn slechts de taxi.