Voor een dubbeltje...

Meer dan vijftig gekleurde rijtuigjes staan te wachten aan de rand van het grote plein in Marrakech. Volgens de reisgids moeten we voor een ritje in een 'calèche' goed afdingen. 
De eerste koetsier loopt verontwaardigd weg, maar wij weten het zeker: "Het is maar een spel." 
De tweede koetsier is een wat jongere Marokkaan. Een modieuze broek, een sportieve blauwe trui, een zwart baardje.  "Dat is zo'n snelle, zakelijke jongen. Die belazert je waar je bij staat." 
Een koetsier van een calèche verderop ziet zijn kans. "Two hundred fifty, one hour" blijft hij herhalen. Dat lijkt ons een goed aanbod.  

Dwars door de medina

Het ritje begint als een avontuur, dwars door de smalle straatjes van de medina, maar gaat al gauw over in een saaie asfaltweg langs de stadsmuur. De koetsier groet om de haverklap bekenden en zit soms achterstevoren op de bok om een praatje met ze te maken. Ondertussen zien wij slechts een kale stadsmuur, een kale woonwijk. Geen moskee of paleis te bekennen. 

Stadsmuur van Marrakech

Heeft hij ons tuk? Is dit een speciale route die de calèches rijden met toeristen die voor een dubbeltje op de eerste rang willen zitten? Als we toch maar vragen of hij ons naar het paleis wil brengen, zegt de koetsier stralend: "Of course...!" Op hetzelfde moment rijdt hij de hoek om en begint enthousiast te wijzen: "Here is palace. Very important palace."  Tja. Zo de waard is vertrouwt hij zijn gasten?  

Stijf van angst

Soms weet je niet precies waar uitdrukkingen vandaan komen. De laatste loodjes, een hart onder de riem steken, ergens geen been in zien... En soms weet je meteen waar een uitdrukking voor staat.

Een paar jaar geleden waren we met het gezin in het noorden van Minnesota, Verenigde Staten. Hoge dennenbomen, diepe donkere meertjes waarin de blauwe lucht prachtig weerspiegelde, complete rust. Het plan was om een kanotocht te maken in de Boundery Waters Canoe Area Wilderness. Lichtelijk ongemakkelijk, want kanoën is niet iets van alledag. En de Boundery Waters Canoe Area Wilderness al helemaal niet. 

De verplichte veiligheidsfilm maakte het er niet beter op. Instructies als: 'Altijd een EHBO-doos bij je hebben' en 'Wat te doen als je oog-in-oog met een beer staat?' werkten behoorlijk verontrustend. Maar eenmaal in de grote Canadese kano kregen we een prettig ritme en kwam de ontspanning langzaam, maar zeker.

Totdat ik vóór mij een dochter naar adem hoor happen, zacht sissend naar haar medepassagiers: "Oh... my... God." Het volgende moment zie ik iets zwarts naast de kano door het water glijden, rode en gele vlekken over een halve meter lang lijf. Een slang. Het was de uitdrukking 'stijf van angst' die ik op dat moment letterlijk voor me in de boot zag zitten.

Carnaval levenslang

"Eet veel bananen, bananen zijn gezond." Deze en ook minder bekende carnavalskrakers dreunen door het dorp. De lange stoet schuift langzaam voorbij. De feestgangers -van jonge kinderen tot mannen met bierbuiken- lopen in de grappigste creaties, vaak voorzien van rake teksten. Een vrolijke sfeer, maar voor mij een ver-van-mijn-bed-show. Wat is er nou zo leuk aan om jolig dansend op een kar naar publiek te zwaaien? 

Ook mijn van oorsprong Hollandse zussen, nu wonend in het Brabantse land, doen al jaren enthousiast aan carnaval mee. Outfit bedenken, kroegentocht, alles wordt ieder jaar uitgebreid gepland. Het carnaval zit hen inmiddels in het bloed. "Wat er zo leuk aan is? Saamhorigheid, gezelligheid, elkaar weer ontmoeten!" Mmmmm. Dat is iets wat mij dan wel weer aanspreekt.

Eén ding lijkt zeker. Het helpt als je er mee opgegroeid bent, maar je hoeft geen zuidelijk temperament te hebben om carnaval te waarderen. Als je er door wordt gegrepen gá je gewoon, ieder jaar, waar je ook woont, en levenslang.

Carnaval in Spanje.                                                                             Foto: Bastiaan Wesseling