Wil niet macaroni, papa!

Mei 1996

Ze is allergisch voor sommige voedingsmiddelen, maar daar kunnen we goed mee overweg. Ze weet precies wat ze mag en wat niet en deelt dat ook aan iedereen mee. "Maryse wordt ziek van ei". Het maakt het wel lastig om onze bijna 3-jarige dochter 'met de pot mee' te laten eten en een tijd lang waren we al blij als ze de zelfgebakken boterhammen at. Pas geleden hebben we de knoop doorgehakt. Maryse moet ook andere dingen dan boterhammen leren eten. We zijn het er nu echt over eens: "We moeten consequent zijn èn we moeten doorzetten".

Dit keer is ze van tevoren gewaarschuwd. "Eerst een beetje macaroni, daarna een boterham met melk." "Wil niet macaroni", deelt ze mede en loopt stampend naar de voorkamer. Als Erik een hapje macaroni op het bordje wil scheppen, komt ze met een vliegende vaart aandribbelen, grist het schaaltje van tafel en verdwijnt weer naar de voorkamer. "Wil niet macaroni, papa en mama." Deze mededeling wordt elke minuut herhaald. Tot Erik het zat wordt, opstaat en een nieuw bordje pakt. Weer komt ze aandribbelen, gaat dit keer voor haar vader staan, zet haar beide handjes op diens bovenbenen en duwt hem met al haar kracht terug naar de keuken. "Weg, papa, weg. Wil niet macaroni." Ze staat zo fanatiek tegen haar 1 meter 85 grote vader aan te duwen dat ze niet eens merkt dat wij pret hebben om haar. Als het wegduwen geen effect heeft, rent ze weg en gaat hartverscheurend zitten huilen.

Ondertussen zitten wij weer voor het blok. Tot nu toe is het alleen gelukt met aardappel en met een beetje appelmoes. Wat is nu de juiste manier om haar aan het eten te krijgen? Neus dichtknijpen? Met een lege maag naar bed? Zuchtend besluiten we 'om ons over de situatie te beraden' en geven we 'voorlopig' maar weer een boterham. Dat er daarna ook een appel met veel smaak verorberd wordt, doet ons goed.