Achter de roze deur

De zon staat hoog aan de hemel. Het is stil in het straatje, alles en iedereen in diepe rust. Even verderop doorbreekt een hoog meisjesstemmetje de stilte. Ze zingt eens een liedje, neuriet dan weer een rijmpje. Babbelt zachtjes tegen iets onzichtbaars. Een lief meisje, helemaal in haar eigen wereld.

Foto: Bastiaan Wesseling

Naast het meisje een jong katje. Ze aait hem, en kroelt hem, en vertelt hem liefkozend over haar leuke ochtend op school. Tot nieuwe dingen de aandacht van het katje trekken en het zich kronkelend aan haar kleine handjes ontworstelt. Dat doet het meisje plezier; het geluid van haar schaterlach weerkaatst tegen de hoge muren. Zo huppelt ze vrolijk verder, op weg naar huis.

Bij het binnenplaatsje verandert er iets. Aarzelend loopt het meisje verder, want hier is het niet meer stil en rustig. Hier is het nooit stil, hoe lief ze ook is. Voorzichtig kijkt ze naar binnen. Hier geen rijmpjes, geen vrolijkheid. En geen liefde of warmte. Alleen ruzie, harde woorden en angst voor elke klap.

Het meisje treuzelt nog wat langer om naar binnen te gaan. Hier zal ze haar vriendje niet vinden. Die heeft zich al lang uit de voeten gemaakt.