Zo logisch

Zo moe..

Zo verschrikkelijk moe… maar daar hebben een peuter van drie en een baby van een paar weken geen boodschap aan. De één wil aandacht, de ander heeft honger. Met z’n drieën op het grote bed liggen we tegen een paar grote zachte kussens aan. Knus onder de klamboe, gordijnen dicht, afgesloten van de wereld. 

Met moeite kan ik mijn ogen open houden. Ze zakken even dicht en zijn meteen weer open, telkens weer. Voor ik echt wegdut, trapt een beentje tegen mijn been aan. Ik voel het, maar ben niet in staat te reageren. Ongeduldig volgt er weer een trap, iets hoger, tegen mijn heup. En nog een. “Hou op”, mompel ik. Maar mijn gevecht met de vermoeidheid is voor onze peuter geen enkele reden om te stoppen. 

Als de baby plotseling begint te krijsen is er een grens overschreden. Zonder er over na te denken schiet mijn hand uit en eindigt met een flinke pets op een kinderbeentje. Geschrokken van het gehuil van de baby en van mijn eigen uithaal, kijk ik naar mijn peuter. Die staat, midden op het bed, héél langzaam op. Ze kijkt me woedend aan, probeert haar broek naar beneden te trekken en zegt: “En nou ga ik kijken waar het pijn doet.”