Boris

Om eerlijk te zijn was ik niet meteen stapelverliefd, maar hij vertedert me. Ik moet vanzelf glimlachen als ik naar hem kijk. Zijn wat onbeholpen manier van doen: tong uit zijn mond, bruine vriendelijke ogen die je verwachtingsvol aankijken. Een relaxte lobbes en beslist geen praatjesmaker.

Lief is hij, dat zeker. Als hij vragend voor me staat, stroomt de warmte door me heen. En ik weet: wij horen bij elkaar. Niets zo heerlijk als met hem stoeien, zijn huid voelen onder mijn handen, zijn tanden speels bijtend. Hij is er voor mij en ik ben er voor hem. Zelfs als ik niet al te fris en met een teiltje op bed lig uit te zieken, komt hij zachtjes naast me liggen. Dat is pure liefde, van je trouwste vriend.

Zoals mijn moeder altijd zegt: "Er zijn twee dingen belangrijk in welke relatie dan ook. Dat zijn: plezier en trouw. Als je ‘s morgens al een glimlach voelt bij het wakker worden, wil je wel iedere dag tegelijk met hem opstaan.” En zo is het. Voor Boris sta ik altijd graag op.

Boris. Foto: Bastiaan Wesseling