Kinderen zijn zó schattig!

Ze houdt haar hand naast haar hoofd, vuist lichtjes dichtgeknepen, slechts haar pink wiebelend omhoog. "Nee, Alicia, wat hadden we nou afgesproken? Je... pinkstemmetje?" Maryse kijkt er triomfantelijk bij. "En dan zegt zo'n meisje 'oh ja, oh ja' en probeert fluisterend verder te gaan. Maar fluisteren vinden kinderen zóóóó moeilijk." Onze dochter gaat achterover zitten en zucht: "Ahhhhh, die kinderen zijn zóóóóó schattig!"

We zitten aan tafel bij Hotel-Café Boerhaave, in ons dorp. Beide dochters weer eens bij ons aangeschoven en gezamenlijk nemen we deze zaterdagavond de afgelopen week door. Het is duidelijk dat Maryse haar roeping gevonden heeft, want de verhalen vliegen over tafel. Het leukst is het om haar haar kindertjes uit groep drie na te zien doen. Hoofd schuin en lief kijken. Of heel druk pratend. "Die kinderen kletsen je soms de oren van je hoofd," zegt ze. "Eén jongetje is zo schattig. Als hij iets niet begrijpt begint hij heel druk te praten, met hoge uithalen. Dan staat hij met zijn schoudertjes opgetrokken en de handjes vragend omhoog: 'Juf-mijn-fietssleuteltje-is-weg. Snap-jij-dat-nou? Net-lag-hij-nog-op-mijn-tafeltje. En-nu-ligt-hij-er-niet-meer. En-nou-komt-hij-nooit-meer-terug!'" Zo'n situatie doet Maryse smelten.

In korte tijd is ze belangrijk geworden voor de kinderen. Als aankomend juf leert ze ze lezen en schrijven, samenwerken, rekening te houden met elkaar. Maar als ze ruziën wie er naast juf Maryse naar de gym mag lopen, zijn het toch nog echt vijf- en zesjarigen. 

Tropische verrassingen

Twee van mijn vriendinnen zijn deze zomer naar de Antillen geweest. Tijdens de borrel vertellen ze over de prachtige duik- en snorkelmogelijkheden op deze subtropische eilanden."Het heldere water en al die bontgekleurde vissen die om je heen zwemmen. En vooral het gevoel van rust, diep onder water. Jij, helemaal alleen met het borrelende geluid van je duikuitrusting". Mijn vriendin laat zich met een zucht achterover vallen in de kussens van de bank. "Geweldig."

Duiken, snorkelen. Herinneringen aan de Keys, Florida. We staan op het punt om op een grote witte toeristenboot te gaan snorkelen, ver voorbij de mangrovebossen en een eind uit de kust. Met de tickets op zak wandelen we nog wat rond in het haventje, als we ineens wat reuring aan het eind van een steiger bemerken. Mensen buigen zich over de houten reling en staan enthousiast naar het water te wijzen: een flinke barracuda. Mmmmmmm. Nog geen half uur later een nog grotere consternatie bij de tegenoverliggende kade. Een méér dan een meter grote haai zwemt rustig heen en weer in het heldere water. 

Ik begin hem te knijpen. Als die beesten hier al zwemmen, wat moet dat straks dan in het grote open water? Erik blijft er koel onder en zegt iets wat ik heus wel eens vaker gehoord heb: "Ze zijn banger voor jou dan jij voor hen, hoor!" De climax van de dag komt op de boot. De 'captain' legt uit dat we gaan snorkelen naar het grote Christusbeeld en zullen genieten van een prachtige onderwaterwereld. "And, by the way, it's jellyfish season. So be careful". Het volgende half uur zit ik totaal verstijfd te wachten. In het water lukt het me met geen mogelijkheid de rust te vinden en hyperventilerend kom ik telkens weer boven. Snorkelen? Duiken? Niets voor mij. 

Schrikken van een barracuda