De Zweedse receptiemedewerker neemt het zakelijk op. "Okay, so you have a problem with your window. Let me walk with you to your room for a minute." Het is een vriendelijke jongeman, keurig in het zwart gekleed.
Op de trap naar de tweede verdieping gaat hij voorop. Zijn zwarte kleding bestaat uit een overhemd en superskinny jeans. Hieronder grijze Vans, op zijn minst maat 45 en ruim voorzien van luchtgaten. Een hip kapsel, kort van achteren, lange lok aan de voorkant. De vergelijking met de Brits-Nederlandse Idols-deelnemer Paul is snel gemaakt.
Kordaat stapt hij de hotelkamer binnen, kijkt eens rond en vraagt zich hardop af om welk raam het gaat. Voor we iets kunnen uitleggen blijft zijn blik op het betreffende raam rusten. Zijn ogen worden groter en hij giechelt "Oh my God, this is funny". Het is even stil en weer begint hij te giechelen dat het 'so funny' is. En sorry, sorry, sorry, dat hij zo moet lachen. Inmiddels giechelen wij vrolijk mee, toch wel enigszins gerustgesteld dat het grappig en niet gebruikelijk is om een hotelraam in je handen te hebben als je het probeert te openen.
Het is warm in Stockholm. Nee, het is niet erg als de Technische Dienst het morgen komt repareren.
De advertentie staat een paar dagen op Marktplaats, als er een berichtje binnenkomt dat Roger een bod heeft gedaan. Korte tijd later vindt het contact plaats. Een jongeman met zwaar Engels accent meldt dat hij over de bedbodem belt en hem even wil komen halen. Enigszins gealarmeerd denk ik: "Even?" De jongeman vervolgt dat hij in Amsterdam woont en met de trein komt. "Trein?" vraag ik voorzichtig.
De bedbodem: tweepersoons, lichtgrijze tijk, vurenhouten latten. 2 bij 1,40 meter en zo'n 50 kg zwaar. Ik zie het nog niet helemaal voor me. Er zijn ten minste twee mensen nodig om zo'n omvangrijk ding van huis naar station, en van station naar huis te dragen. Bovendien, hoe zou je in die halve minuut op het station zo'n joekel de trein in kunnen manoeuvreren? De jongeman maakt zich nergens zorgen om. "Ja, waarom niet? Mensen nemen toch ook wel eens een fiets mee in de trein?"
Het telefoongesprek eindigt met een advies aan Roger om er nog eens over na te denken. Pas dan komt er toch enige twijfel bij de jongeman. Die houdt niet lang aan, want een half uur later wordt het bod wijselijk ingetrokken.
De lange sjaal eromheen fladdert in de wind. Hij bedekt het hoofd van onze 17-jarige dochter. Ogen dicht, genietend van de zon.
Ooit gekocht in een zonnig buitenland. Vervoerd per auto, of misschien zelfs wel per vliegtuig, en uiteindelijk beland in de verkleedkist. In de loop van de tijd gebruikt als zonnehoed, als cowboyhoed, als van-alles-en-nog-wat-hoed.
Met verwondering kijk ik hoe hij nu, jaren later, weer zijn oorspronkelijke functie heeft. Soepel en onversleten. Voorzien van een romantisch sjaaltje, perfect passend bij een lange strandjurk.
Oude tijden herleven.
