Merlinde weet nu alles van moestuinen

Werken op een boerderij in Nieuw Zeeland tijdens tussenjaar

Na 366 dagen is ze weer thuis in Voorhout. Niet voor lang, want het Bredase studentenleven wacht. Verwonderd stelt Merlinde Greven nu vast hoe deze periode down under eigenlijk ontzettend snel voorbij is gegaan. "Bijna een jaar werken als WWOOF-er was een 'experience for life'!"

Toen ze zeventien was vertrok Merlinde naar Leeuwarden voor een studie Diermanagement aan de Landbouwhogeschool. Maar binnen een half jaar was de motivatie en het enthousiasme totaal verdwenen. Verkeerde studiekeus. Wat nu?

Keuzestress
Wanhopig zoeken naar nieuwe mogelijkheden leverde niets op. En de toenemende tijdsdruk gaf wel eens wat bonje in huize Greven. Merlinde: "Ik kon wat extra uren bij de Plus werken, maar dat was vooral een tijdelijke kwestie. Ooit zou ik toch een serieuze opleiding moeten beginnen. Maar een tweede keer verkeerd kiezen was ook geen optie". Voorzichtig opperde ze om, net als zus Maryse, een tussenjaar in het buitenland te doen. En ze wist ook al wat en waar.

Spannend
Is Merlinde zo'n avontuurlijk meisje? Om de stap te durven zetten moest haar buitenlandtrip via een organisatie verlopen, zodat ze daar altijd op terug zou kunnen vallen. Maar ook weer niet te gestructureerd, zodat het haar zou beperken. En met de crisis nog vers in het geheugen zou het ook financieel goed te doen moeten zijn. Al met al nogal wat voorwaarden. Werken op een boerderij in Nieuw Zeeland bleek hieraan goed te voldoen.

WWOOF
In het afgelopen jaar heeft Merlinde als WWOOF-er (World Wide Opportunities on Organic Farms) op twee totaal verschillende biologische boerderijen gewerkt. De eerste was veertig kilometer ten noorden van Christchurch op het Zuidereiland. De drie WWOOF-ers daar verrichtten tegen kost en inwoning heel diverse werkzaamheden. Kippen en paarden voeren, de moestuin aanleggen en onderhouden, helpen bij het schapen scheren en jam maken van de kersen uit de boomgaard. Hard werken en geen dag hetzelfde. 
De tweede boerderij was in Northland, Bay of Islands, op het Noordereiland, waar een gezin iemand zocht om te werken met de paarden. Daar trof Merlinde geen collega-WWOOF-ers, maar een gezin met jonge kinderen. Deze farm was zeker geen straf als je gek op paarden bent.

Merlinde assisteert bij een verjaardagsfeestje van het bedrijfje Pony Joy

Op pad met Roger
Merlinde: "Na de tweede boerderij wilde ik nog zo'n twee maanden door onder andere Nieuw Zeeland reizen. Een auto zou me dan zo veel meer vrijheid geven. Dus toen ik de kans kreeg heb ik Roger gekocht. Mijn ouders waren heel verbaasd en vonden het ook wel hilarisch toen ze mijn app-je met foto kregen. Maar deze aankoop was achteraf de beste beslissing van de hele reis, want Roger heeft me overal gebracht."

Terug in Voorhout
Na nog wat omzwervingen in Australië en Thailand is de inmiddels 19-jarige Merlinde weer terug op het honk. "Mijn ouders vinden me volwassener, maar vooral ook veel gezelliger en socialer geworden. Dat snap ik wel. Ik heb zo veel mensen van alle nationaliteiten leren kennen en zo veel plezier gehad in dit jaar. Door je open te stellen voor contacten met anderen maak je de leukste dingen mee. Het was beslist geen jaar van vakantie vieren en zeker geen verloren jaar. Ik heb veel over mezelf geleerd en heb soms echt wel moeten doorzetten. Maar ik kan het iedereen aanraden!"


Dit artikel is ook geplaatst in De Teylinger van 17 augustus 2016

Delayed

"De piloten van EasyJet gaan staken." Erik meldt het tussen neus en lippen door, maar ik zie hem denken. "Wij vliegen woensdag toch pas naar Kroatië?" We besluiten ons nog maar niet druk te maken en de berichten rustig af te wachten. 

Die woensdag gaan de vooraf aangekondigde acties over in onverwachte werkonderbrekingen. Ze treffen ons gelukkig niet en slechts tien minuten later dan gepland komen we in Kroatië aan. "Blij dat we geen vertraging hadden", zegt Erik nog en opgewekt lopen wij naar de balie van de autoverhuur. Daar rammelt de niet erg toeschietelijke medewerker druk op zijn toetsenbord, kijkt stug naar zijn beeldscherm en zegt geen woord. Behalve dan: "Your creditcard has not been validated. Not enough balance. Could I get another creditcard, please?" 

Mooi op tijd...

Eerst denken we nog dat we het verkeerd verstaan hebben, maar de man houdt vol dat hij een andere kaart nodig heeft. En die hebben we niet. Geen creditcard, dus geen auto. Met al onze reistassen en handbagage druipen we af naar een coffeecorner en zetten daar onze opties op een rij. We verhogen onze internettegoeden om bankrekeningen te kunnen checken en plegen telefoontjes naar de creditkaartmaatschappij in Nederland. Hoe kunnen we nou zo'n ontzettend groot bedrag hebben uitstaan dat we de borg voor de auto niet kunnen betalen?

Turend naar het schermpje van zijn mobiel hoor ik na een tijdje: "Oh wacht...." Erik kijkt nog eens goed, maar hij weet het eigenlijk al. Ver weg, aan de andere kant van de wereld, hebben wij een dochter met het tweede exemplaar van onze creditkaart. Een dochter die net haar hostels in Nieuw Zeeland heeft betaald, haar treinreis in Australië heeft geboekt en de vluchten naar Bangkok en Koh Samui heeft geregeld. Kleine meisjes worden groot, maar niet groot genoeg voor een eigen creditkaart.

Met een paar handelingen via internet is het snel geregeld. Enigzins 'delayed' krijgen we alsnog onze auto mee.