Wildlife

Haar ogen worden van het ene op het andere moment zo groot als schotels. "Hoor je dat?" vraagt ze geschrokken, "dat geluid?" Via het beeldscherm zien wij hoe ze geconcentreerd zit te luisteren. "Nee?" zeggen wij. "Wat hoor je dan?" Heel voorzichtig draait ze het microfoontje van haar I-pad naar waar het geluid vandaan komt. En wij luisteren mee. Een krijsend geluid dringt, via Skype, helemaal tot de andere kant van de wereld.

© Tui De Roy / Roving Tortoise Photos

Merlinde zit in het donker op het bed in haar 'glamping'-tent. Ver weg, tussen Paihia en KeriKeri, in het Noorden van Nieuw Zeeland. Wij weten niet wat we er van moeten denken. Na enge verhalen over een possum, die onlangs op haar tent leek te zitten, vertelt ze nu over de bijna uitgestorven kiwi's. Terwijl we praten horen we een ratelend geluid. "Een mannetjes kiwi!", zegt ze, toch wel onder de indruk. "Die leeft vooral 's nachts, in het reservaat hier vlakbij." Ook het eerdere krijsende geluid blijkt van een kiwi te zijn geweest, maar dan van een vrouwtje. Hoe bijzonder dat ook wij deze allebei gehoord hebben!

Tien minuten later zien we haar ogen weer groot worden. Het beeld slingert heen en weer in de donkere tent en een kreet "Iiiieeeeew" volgt. Veel bewegingen waar wij geen touw aan vast kunnen knopen, en ineens een opgerold tijdschrift in beeld. We kunnen nog net op tijd waarschuwen. "Wel de eitjes goed stuktrappen, anders is je tent straks overbevolkt met die kakkerlakken".

Kiwi's, buidelratten, kakkerlakken. Wat hebben ze daar allemaal nog meer in Nieuw Zeeland?

Trouwe fan

Onze liefde voor de band The Eagles hebben we onbewust aan onze kinderen overgebracht. Vooral Merlinde weet inmiddels meer van de Eagles en zijn bandleden dan wij doen. Muziek van meer dan 40 jaar geleden! En zo komt het dat we met z'n vieren naar een optreden van de tributeband Dutch Eagles gaan, die het bij wijze van spreken beter doen dan de originele muzikanten. In de Haarlemse Schouwburg, een prachtig theater.

Na de voorstelling kijken we nog even bij de verkoopstand. We zouden graag een nieuwe DVD willen hebben, want de vorige kennen we inmiddels uit ons hoofd. Er blijkt nog een opname te zijn, die ons wel wat lijkt. "Gesigneerd graag", zeg ik er nog wel even met een grijns bij. Ruben en Arto zetten met plezier hun handtekening op het schijfje.

Leuk om je idolen even van dichtbij te zien. Toch weer anders dan op dat verre toneel. "Maar jammer dat Dennis er niet bij was." zeg ik. "Shhhhttttttt, mám! Niet zo hárd!" Twee verontwaardigde meiden wijzen over mijn schouder. "Hij staat er ook bij". Met z'n tweeën duiken ze onmiddellijk achter een grote pilaar en sta ik in mijn eentje nog midden in die grote foyer naar Dennis te kijken. Hij kijkt me schalks aan en heft grijnzend zijn bierflesje naar me op.

Als een groupie die achter haar idool aangaat. Voel me een béééétje betrapt...

Grumpy old man

Het is druk in het hotel in Bergen in Noorwegen. De ontbijtruimte zit helemaal vol en het is even goed zoeken naar een plekje. Midden in de ruimte staat een ruime ronde tafel, waar een heer en dame op leeftijd zijn neergestreken. Wij sluiten met een vriendelijk "Goodmorning" bij hen aan.

Het duurt niet lang voordat de dame naar ons overbuigt en vraagt waar we vandaan komen. Tijdens onze conversatie draait ze zich regelmatig naar haar reisgenoot en vertelt hem, druk naar zijn bord wijzend, dat hij dit moet proberen of dat dat absoluut niets voor hem is. Lief bedoeld, maar wel wat dwingend. Hij reageert niet. 

Telkens als zij zich weer naar ons keert, wordt ze vertrouwelijker. Hand op mijn arm, een zacht klopje als ze het ergens mee eens is. Tussendoor vliegt ze naar het buffet om voor hem èn voor haarzelf weer een nieuw gerecht te halen. "Want hij ziet nu eenmaal niets." Wat dat betekent weten we niet precies, maar meneer zit lekker te smikkelen en praat alleen tegen haar als hij iets wil hebben.

Na steeds meer ontboezemingen van haar kant ("Well, he is 96, but very, véry intelligent" en "He lost his sight so I have to be there" en "He is a grumpy old man now") durf ik het aan: ik vraag hoe zij elkaar hebben leren kennen. "We are dear, dear, old friends". Met de nadruk op de laatste dear. Zij een Poolse weduwe uit de Verenigde Staten en hij een Poolse professor uit Canada. Hoe norser hij doet, hoe zorgzamer mevrouw om hem heen fladdert. Samen 'doen' ze Europa per cruiseboot en weten inmiddels niet eens meer waar ze zijn. 

Een uurtje later komen we ze weer tegen bij het uitchecken. De grumpy old man die volledig zijn eigen weg gaat. De vriendelijke dame die achter hem aan loopt te redderen. Maar wat zien we nu precies? Is zij zijn gezelschapsdame? Zijn verzorgster? Was zij ooit verliefd op hem en grijpt zij nu haar kans? Wat het is wordt niet duidelijk, maar op dit moment lijkt hun relatie voor hem echt alleen maar functioneel. En dat voelt best een beetje triest...