Wat een hondenstreek!

Heel veel sorry’s en spijt me’s. De Disneykaart met Iejoor voorop is volgeschreven met verontschuldigingen. En met een boodschap. De afzender heeft mijn mooie gietijzeren hondje meegenomen. De kaart is zwaar van het er op geplakte muntgeld. Ik geloof mijn ogen niet. Lees de tekst nog een keer. Wat bedoelt de schrijver? “Met uw goedvinden heb ik uw hondje meegenomen.” Hoezo, met mijn goedvinden? Beduusd draai ik de kaart nog eens om. Nog meer sorry’s op en rond het Disney-beeldmerk. Ik sprint naar buiten en kijk tussen de vrouwenmantel en de ooievaarsbek. Niets. Leeg. Weg.

Twee weken later is hij terug. Mijn bruine gietijzeren hondje. Gek genoeg op hetzelfde moment dat er op een website van een buurtje aan de andere kant van ons dorp een oproep verschijnt: “Wie heeft ons witte gietijzeren hondje meegenomen?” Huh? Toeval? Was mijn bruine hondje niet goed genoeg? Maar ik ben blij dat hij weer terug is. Nu staan ze er met z’n tweeën, want inmiddels heeft de buuf voor onze gezamenlijke tuin een nieuw hondje gekocht. Wit dit keer, mooi opvallend tussen al dat frisse groen. En veilig voorzien van alle persoonlijke gegevens die je je maar bedenken kunt.

Nog geen dág is de buuf met vakantie en toch weer een lege plek. Is het de kaartenschrijver? Die geld bij mij achterliet, maar toch óók mijn hondje weer terugbracht? En die nu haalt waar hij of zij nog recht op denkt te hebben? 

Inmiddels staat hondje nr. 3 er gelukkig al weer een paar maanden. Zouden de kaartenschrijver en ik nu dan misschien ‘quitte’ staan?