Mijn stem breekt. Ik kijk voor me uit en probeer mijn tranen weg te slikken. De camera blijft draaien. Mijn klasgenoten in de les Audiovisuele Communicatie zijn doodstil. Twee van hen interviewen me over de grote evacuatie van Rivierenland, het rivierengebied tussen de Rijn en de Waal. De docent is helemaal lyrisch. “Geweldig, die emotie, dat is wat je moet zien te bereiken als journalist.” Hij tettert maar door over het succes van dit interview, zichzelf in steeds andere bewoordingen herhalend.
Voor mij voelt het alleen maar vreemd. Wat staat die man nou hysterisch te doen? Het enige dat in mijn hoofd voorbij komt is de onwerkelijkheid van de situatie. Gevaar voor overstroming in Nederland, eind januari 1995. Onvoorstelbaar. Maar toch stonden we enkele dagen daarvoor met vijf man zo veel mogelijk huisraad van drie verschillende huizen in bananendozen te pakken. De piano op schragen in de lucht en de rest van het meubilair zo veel mogelijk naar boven. Het ene huis voldoende verdiepingen om alles veilig te stellen; wel jammer van het parket. Het andere huis alleen een begane grond met een vliering. Voorbereidend op het ergste biedt die ook niet echt een oplossing.
Van alle kanten komt er hulp voor de 140.000 mensen die binnen enkele uren het gebied moeten hebben verlaten. Een broer regelt via een grote snoepfabriek in Brabant een lege vrachtwagen voor de meubels. Een kennis van een vriend is vrachtwagenchauffeur en is bereid de wagen te besturen. Oudere vrienden uit de Randstad komen helpen inpakken en sjouwen. Iedereen helpt, en dat doen ze zelfs voor mensen die ze nog nooit van hun leven hebben ontmoet.
De camera is gestopt. Het interview is teruggespoeld en wordt in de klas afgespeeld. Ik kijk er naar, maar de emoties er in geven maar een deel van de situatie weer. Want wat het meeste indruk op mij heeft gemaakt is de uittocht met zo veel mensen tegelijk. Boze, angstige en ook laconieke mensen die allemaal tegelijk die smalle brug over de rivier over willen. Toeterende auto’s die niet meer voor- en niet meer achteruit kunnen, de wegen volledig verstoppend. Dat gedeelte heb ik nog niet eens verteld. Maar dat hoeft ook niet. De camera heeft al voldoende vastgelegd.
 |
| Hoogwater. Foto: Bastiaan Wesseling |
Voor mij voelt het alleen maar vreemd. Wat staat die man nou hysterisch te doen? Het enige dat in mijn hoofd voorbij komt is de onwerkelijkheid van de situatie. Gevaar voor overstroming in Nederland, eind januari 1995. Onvoorstelbaar. Maar toch stonden we enkele dagen daarvoor met vijf man zo veel mogelijk huisraad van drie verschillende huizen in bananendozen te pakken. De piano op schragen in de lucht en de rest van het meubilair zo veel mogelijk naar boven. Het ene huis voldoende verdiepingen om alles veilig te stellen; wel jammer van het parket. Het andere huis alleen een begane grond met een vliering. Voorbereidend op het ergste biedt die ook niet echt een oplossing.
Van alle kanten komt er hulp voor de 140.000 mensen die binnen enkele uren het gebied moeten hebben verlaten. Een broer regelt via een grote snoepfabriek in Brabant een lege vrachtwagen voor de meubels. Een kennis van een vriend is vrachtwagenchauffeur en is bereid de wagen te besturen. Oudere vrienden uit de Randstad komen helpen inpakken en sjouwen. Iedereen helpt, en dat doen ze zelfs voor mensen die ze nog nooit van hun leven hebben ontmoet.
De camera is gestopt. Het interview is teruggespoeld en wordt in de klas afgespeeld. Ik kijk er naar, maar de emoties er in geven maar een deel van de situatie weer. Want wat het meeste indruk op mij heeft gemaakt is de uittocht met zo veel mensen tegelijk. Boze, angstige en ook laconieke mensen die allemaal tegelijk die smalle brug over de rivier over willen. Toeterende auto’s die niet meer voor- en niet meer achteruit kunnen, de wegen volledig verstoppend. Dat gedeelte heb ik nog niet eens verteld. Maar dat hoeft ook niet. De camera heeft al voldoende vastgelegd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten