Achter de roze deur

De zon staat hoog aan de hemel. Het is stil in het straatje, alles en iedereen in diepe rust. Even verderop doorbreekt een hoog meisjesstemmetje de stilte. Ze zingt eens een liedje, neuriet dan weer een rijmpje. Babbelt zachtjes tegen iets onzichtbaars. Een lief meisje, helemaal in haar eigen wereld.

Foto: Bastiaan Wesseling

Naast het meisje een jong katje. Ze aait hem, en kroelt hem, en vertelt hem liefkozend over haar leuke ochtend op school. Tot nieuwe dingen de aandacht van het katje trekken en het zich kronkelend aan haar kleine handjes ontworstelt. Dat doet het meisje plezier; het geluid van haar schaterlach weerkaatst tegen de hoge muren. Zo huppelt ze vrolijk verder, op weg naar huis.

Bij het binnenplaatsje verandert er iets. Aarzelend loopt het meisje verder, want hier is het niet meer stil en rustig. Hier is het nooit stil, hoe lief ze ook is. Voorzichtig kijkt ze naar binnen. Hier geen rijmpjes, geen vrolijkheid. En geen liefde of warmte. Alleen ruzie, harde woorden en angst voor elke klap.

Het meisje treuzelt nog wat langer om naar binnen te gaan. Hier zal ze haar vriendje niet vinden. Die heeft zich al lang uit de voeten gemaakt.

Het water gaat zijn eigen weg

Mijn stem breekt. Ik kijk voor me uit en probeer mijn tranen weg te slikken. De camera blijft draaien. Mijn klasgenoten in de les Audiovisuele Communicatie zijn doodstil. Twee van hen interviewen me over de grote evacuatie van Rivierenland, het rivierengebied tussen de Rijn en de Waal. De docent is helemaal lyrisch. “Geweldig, die emotie, dat is wat je moet zien te bereiken als journalist.” Hij tettert maar door over het succes van dit interview, zichzelf in steeds andere bewoordingen herhalend.

Hoogwater. Foto: Bastiaan Wesseling

Voor mij voelt het alleen maar vreemd. Wat staat die man nou hysterisch te doen? Het enige dat in mijn hoofd voorbij komt is de onwerkelijkheid van de situatie. Gevaar voor overstroming in Nederland, eind januari 1995. Onvoorstelbaar. Maar toch stonden we enkele dagen daarvoor met vijf man zo veel mogelijk huisraad van drie verschillende huizen in bananendozen te pakken. De piano op schragen in de lucht en de rest van het meubilair zo veel mogelijk naar boven. Het ene huis voldoende verdiepingen om alles veilig te stellen; wel jammer van het parket. Het andere huis alleen een begane grond met een vliering. Voorbereidend op het ergste biedt die ook niet echt een oplossing. 

Van alle kanten komt er hulp voor de 140.000 mensen die binnen enkele uren het gebied moeten hebben verlaten. Een broer regelt via een grote snoepfabriek in Brabant een lege vrachtwagen voor de meubels. Een kennis van een vriend is vrachtwagenchauffeur en is bereid de wagen te besturen. Oudere vrienden uit de Randstad komen helpen inpakken en sjouwen. Iedereen helpt, en dat doen ze zelfs voor mensen die ze nog nooit van hun leven hebben ontmoet.

De camera is gestopt. Het interview is teruggespoeld en wordt in de klas afgespeeld. Ik kijk er naar, maar de emoties er in geven maar een deel van de situatie weer. Want wat het meeste indruk op mij heeft gemaakt is de uittocht met zo veel mensen tegelijk. Boze, angstige en ook laconieke mensen die allemaal tegelijk die smalle brug over de rivier over willen. Toeterende auto’s die niet meer voor- en niet meer achteruit kunnen, de wegen volledig verstoppend. Dat gedeelte heb ik nog niet eens verteld. Maar dat hoeft ook niet. De camera heeft al voldoende vastgelegd.

Lopen tegen kanker

Ook wij hebben mensen met kanker in onze omgeving. Mensen dicht in onze buurt, om wie wij zelf heel verdrietig zijn of zijn geweest. En mensen wat verder van ons weg, om wie wij onze vrienden of bekenden verdrietig zien zijn. Of het nou een te genezen soort is of dat er weinig kans op herstel is, de diagnose kanker komt altijd hard aan.

Deze zondag is niet alleen een heerlijk zonnige nazomerdag, maar ook een heel sportieve. De stichting "Lopen tegen kanker" in Warmond organiseert voor de derde keer hardlooproutes en een wandeling. De opbrengsten gaan o.a. naar onderzoek, een wensenfonds en ondersteuning van hospices en inloophuizen.

Net als vorig jaar nemen wij deel aan de wandeling. Tien kilometer door Warmond en Sassenheim. Bos, weiland en water. En veel mensen, héél veel mensen in een lange rij door het landschap. Met rode en witte ballonnen. Met groeps-T-shirts. Allemaal met een roze lint "Ik maak het verschil". En misschien wel met een speciale persoon in gedachten.

Via platte schuiten steken we sloten en vaarten over. We lopen dwars door de boerenbedrijven van Theo Warmerdam en van Fer en René Vergeer. Waar stevige fokstieren de lange stoet nieuwsgierig nakijken. En waar een bekertje verse, romige melk voor ons klaarstaat. Even rust bij het uitzichtpunt over de Kagerplassen.

Na een flink aantal kilometers komen de (vermoedens van) voetblaren en worden we ons bewust van een soort kramp in liezen en bovenbenen. Maar het is zo'n mooie stoet, je zou niet willen afhaken. En voor zo'n doel wil je nog wel even door naar de eindstreep. Als wij nu, hier, al niet zouden doorzetten, wat moet een kankerpatiënt dan? 

Natuurlijk halen we die eindstreep, geen probleem. Maar gedoucht en wel, thuis op de bank en met enige vermoeidheid in het lijf, beseffen we dat deze loop méér is dan een avond van de avondvierdaagse. En dat geeft voldoening. 

www.lopentegenkanker.nl