Muzikaal familiefeestje

De twee jongemannen lopen wat onrustig door de ruimte, gaan voor hun muziekstandaard staan en rommelen wat met hun bladmuziek. Twee flinke cello's staan klaar voor het optreden. Het publiek schuifelt intussen nieuwsgierig de kleine huiskamer van het sfeervolle, oude huis in het oudste deel van Noordwijk binnen en neemt plaats op een klapstoeltje. Als iedereen zit stelt de blonde man zichzelf en zijn broer voor, en vertelt welke stukken zij gaan spelen voor cello en viool.

Prachtige klanken

Prachtige klanken komen uit de twee instrumenten. De blonde cellist speelt met enthousiasme en volle aandacht, staat simpelweg te genieten. De ander lijkt zijn partij vooral te spelen om dé perfecte prestatie neer te zetten: gedreven en volledig gefocust op zijn bladmuziek. Zelfs tijdens het buigen naar het publiek blijft hij daar stug naar kijken.  

De grootste verrassing komt na het derde stuk. Precies op het goede moment gaat een wat verborgen deur open en verschijnt een derde, nog wat jongere, persoon. Broertje nummer drie. Zijn witte overhemd scheef geknoopt en half uit zijn broek hangend, zijn schoenveters nog los. Na wat onhandig gerommel en gestommel pakt hij zijn viool en speelt met zijn broers mee. Maar wel zó zacht dat alleen de grimassen op zijn jonge gezicht zijn muzikale missertjes verraden. 

Drie broers die samen musiceren. Zulke intieme huiskameroptredens zijn juweeltjes. Deze was ook nog eens aandoenlijk.

Muzikale Kerstwandeling 2014, Noordwijk

Koud en donker

Wat zijn de dagen voor Kerst toch koud en donker. Overdag behoorlijk fris en 's middags de lichten vroeg aan. Als het niet hoeft, wil je niet naar buiten.

De mooiste quilts

Gelukkig gaat het bij ons om slechts enkele weken. Zo anders is het in Minnesota, Verenigde Staten, waar onze Maryse heeft gewoond. De eerste sneeuw valt daar eind oktober, de laatste sneeuw smelt weg in mei. Klagen wij bij -5°C steen en been, in Minnesota is een temperatuur van -45°C heel gewoon. Het leven past zich aan. Zo blijven auto's 's nachts soms met draaiende motor staan, want de kans is groot dat deze deze de volgende dag niet start. En school begint pas halverwege de dag, omdat de vrieskou te gevaarlijk is voor de kinderen.

Jaarlijkse tentoonstelling

Tijdens de jaarlijkse zomerbraderie in Bagley, Minnesota, zagen wij de prachtigste kunstwerken en ander huisvlijt tentoongesteld staan. Niet zo verwonderlijk. Willen wij hier 's winters graag snel naar binnen als het koud is, in Minnesota gaan ze het huis liefst niet eens uit. Tijd genoeg voor huisvlijt. En zo komt het dat wij de prachtigste quilts kunnen bewonderen. 

Bijna op de motorkap

Vandaag had ik bijna een fietser op mijn motorkap. Op de Voorhoutse Jacoba van Beierenweg, vlak voor de spoorwegovergang. Het is redelijk rustig op de weg en ik rijd in een normaal tempo richting winkelstraat. Ineens fietst een jongen het zebrapad op. Ik schrik me rot, rem abrupt en druk meteen maar eens flink op de claxon. Wat een gék! De tiener staat inmiddels stil en wijst demonstratief naar beneden, naar het zebrapad. "Kijk eens mevrouwtje, ik rijd op het zebrapad!"

Ik zag het gebeuren, maar was er niet op bedacht. Het was de tegenligger die voor verwarring zorgt. Geen voetganger te bekennen, alleen de jongen die hard aan komt fietsen. Toch stopt deze auto en staat zo de jongen toe het zebrapad als fietsoversteekplaats te gebruiken. 

Ik hou er niet van. Heel vriendelijk om eens aardig te zijn voor een andere verkeersdeelnemer. Maar doe dat wat mij betreft maar niet meer voor een fietser op het zebrapad. 

Kinderen zijn zó schattig!

Ze houdt haar hand naast haar hoofd, vuist lichtjes dichtgeknepen, slechts haar pink wiebelend omhoog. "Nee, Alicia, wat hadden we nou afgesproken? Je... pinkstemmetje?" Maryse kijkt er triomfantelijk bij. "En dan zegt zo'n meisje 'oh ja, oh ja' en probeert fluisterend verder te gaan. Maar fluisteren vinden kinderen zóóóó moeilijk." Onze dochter gaat achterover zitten en zucht: "Ahhhhh, die kinderen zijn zóóóóó schattig!"

We zitten aan tafel bij Hotel-Café Boerhaave, in ons dorp. Beide dochters weer eens bij ons aangeschoven en gezamenlijk nemen we deze zaterdagavond de afgelopen week door. Het is duidelijk dat Maryse haar roeping gevonden heeft, want de verhalen vliegen over tafel. Het leukst is het om haar haar kindertjes uit groep drie na te zien doen. Hoofd schuin en lief kijken. Of heel druk pratend. "Die kinderen kletsen je soms de oren van je hoofd," zegt ze. "Eén jongetje is zo schattig. Als hij iets niet begrijpt begint hij heel druk te praten, met hoge uithalen. Dan staat hij met zijn schoudertjes opgetrokken en de handjes vragend omhoog: 'Juf-mijn-fietssleuteltje-is-weg. Snap-jij-dat-nou? Net-lag-hij-nog-op-mijn-tafeltje. En-nu-ligt-hij-er-niet-meer. En-nou-komt-hij-nooit-meer-terug!'" Zo'n situatie doet Maryse smelten.

In korte tijd is ze belangrijk geworden voor de kinderen. Als aankomend juf leert ze ze lezen en schrijven, samenwerken, rekening te houden met elkaar. Maar als ze ruziën wie er naast juf Maryse naar de gym mag lopen, zijn het toch nog echt vijf- en zesjarigen. 

Tropische verrassingen

Twee van mijn vriendinnen zijn deze zomer naar de Antillen geweest. Tijdens de borrel vertellen ze over de prachtige duik- en snorkelmogelijkheden op deze subtropische eilanden."Het heldere water en al die bontgekleurde vissen die om je heen zwemmen. En vooral het gevoel van rust, diep onder water. Jij, helemaal alleen met het borrelende geluid van je duikuitrusting". Mijn vriendin laat zich met een zucht achterover vallen in de kussens van de bank. "Geweldig."

Duiken, snorkelen. Herinneringen aan de Keys, Florida. We staan op het punt om op een grote witte toeristenboot te gaan snorkelen, ver voorbij de mangrovebossen en een eind uit de kust. Met de tickets op zak wandelen we nog wat rond in het haventje, als we ineens wat reuring aan het eind van een steiger bemerken. Mensen buigen zich over de houten reling en staan enthousiast naar het water te wijzen: een flinke barracuda. Mmmmmmm. Nog geen half uur later een nog grotere consternatie bij de tegenoverliggende kade. Een méér dan een meter grote haai zwemt rustig heen en weer in het heldere water. 

Ik begin hem te knijpen. Als die beesten hier al zwemmen, wat moet dat straks dan in het grote open water? Erik blijft er koel onder en zegt iets wat ik heus wel eens vaker gehoord heb: "Ze zijn banger voor jou dan jij voor hen, hoor!" De climax van de dag komt op de boot. De 'captain' legt uit dat we gaan snorkelen naar het grote Christusbeeld en zullen genieten van een prachtige onderwaterwereld. "And, by the way, it's jellyfish season. So be careful". Het volgende half uur zit ik totaal verstijfd te wachten. In het water lukt het me met geen mogelijkheid de rust te vinden en hyperventilerend kom ik telkens weer boven. Snorkelen? Duiken? Niets voor mij. 

Schrikken van een barracuda 

Luisterrijk verleden

Vakwerkhuizen in Brilon

Ze hebben verschrikkelijk hun best gedaan, de medewerkers van het toeristenbureau in Brilon. Een prachtig vormgegeven folder met een enorme lijst met bezienswaardigheden. Je wordt vanzelf nieuwsgierig wat dit oude stadje in het Sauerland allemaal te bieden heeft.

In de brochure een uitgebreide toelichting op de route. Veel informatie over woningen van Duitse families en andere historische gebouwen. “Op nummer 58 vindt u Brilons oudste vakwerkhuis” en bij nummer 67 lezen we "Resten van de voormalige stadsmuur". Gapend naar een stapel stenen ginnegappen we wat over deze een beetje beperkte bezienswaardigheid. En zo gaat het nog even verder. Het dieptepunt is het kleine bronzen beeldje op een pilaartje, dat de plaats inneemt van een in 1811 afgebroken poort.

Voormalige stadspoort

Terug in Nederland zoek ik de routebeschrijving nog eens op. Het was toch wel vreemd dat ze zoveel teksten opgenomen hebben over bezienswaardigheden die er niet of nauwelijks meer staan. Maar die teksten kan ik nergens meer terugvinden. Slechts een enkele omschrijving verwijst naar iets wat er niet meer is. "Ik vind het toch zo gek, " zeg ik tegen Erik. "Hoe kan dat nou?"

"Nou," zegt hij, "dat kan wel kloppen. De rest heb ik gewoon niet voorgelezen." 

Verlaat excuus

Veel boeken om ons heen. Diverse keurig op elkaar, maar ook half omgevallen stapels. Vrij actuele vrouwelijke thrillerschrijfsters naast dertig jaar oude studieboeken over reclame en marketing. Een ding hebben ze gemeen: leuk, maar we zullen ze echt niet nog een keer lezen. Tijd om af te voeren.

Alle boeken gaan met de nodige melancholie nog eens door onze handen. In sommige zit keurig op de binnenkaft een Ex Libris met datum. Of er staat een naam. Andere hebben een mooie opdracht als herinnering aan een bijzondere gelegenheid. En ėėn bevat zelfs een ongebruikte cadeaubon.

Ik kijk nog eens goed. Een boek over de Body Shop, jaren geleden uitgeleend aan een studiegenootje. Weet nog goed hoe ik er tot vervelens toe om heb moeten vragen. En hoe geïrriteerd ik de retourenvelop openmaakte. Het is wat laat, maar heb ik soms méér teruggekregen dan dat ik heb uitgeleend?

Net een cadeautje

Nooit gedacht dat ik zo warm zou lopen voor groenten. Meestal gewoon wel lekker, maar vooral noodzakelijk om de juiste voedingsstoffen binnen te krijgen. Iedere week het riedeltje in mijn hoofd: "Vandaag aardappelen, morgen pasta en ergens deze week ook nog een keer rijst..." En dan zocht ik de juiste groente daarbij. 

De vraag wat we vandaag nou weer eens zullen eten speelt sinds kort niet meer zo. We worden nu 'geleid' en gek genoeg is dat heel prettig. Eén keer per week staat er namelijk achter onze tuindeur een simpele bruine papieren tas met groenten en fruit van de bioboer. Verse sla of andijvie naast wat langer houdbare groenten. Vaak een bruin zakje met bessen of tomaten, en altijd wat losse appeltjes. 

Het voelt als het uitpakken van de zak van Sinterklaas. Telkens is het spannend wat er nu weer in zal zitten. Maar het is vooral leuk om gezonde en soms onbekende groenten en fruit te krijgen. Raapsteeltjes, snijbiet, kruisbessen: wel van gehoord maar nooit bewust gegeten. Met de bijgeleverde weekbrief of met de i-pad is een recept snel gevonden en hoeven we nergens meer over na te denken.

Echt heerlijk!

http://www.kievitamines.nl

Verse, gezonde groenten genoeg

Frisse lucht in Stockholm

De Zweedse receptiemedewerker neemt het zakelijk op. "Okay, so you have a problem with your window. Let me walk with you to your room for a minute." Het is een vriendelijke jongeman, keurig in het zwart gekleed. 

Op de trap naar de tweede verdieping gaat hij voorop. Zijn zwarte kleding bestaat uit een overhemd en superskinny jeans. Hieronder grijze Vans, op zijn minst maat 45 en ruim voorzien van luchtgaten. Een hip kapsel, kort van achteren, lange lok aan de voorkant. De vergelijking met de Brits-Nederlandse Idols-deelnemer Paul is snel gemaakt.

Kordaat stapt hij de hotelkamer binnen, kijkt eens rond en vraagt zich hardop af om welk raam het gaat. Voor we iets kunnen uitleggen blijft zijn blik op het betreffende raam rusten. Zijn ogen worden groter en hij giechelt "Oh my God, this is funny". Het is even stil en weer begint hij te giechelen dat het 'so funny' is. En sorry, sorry, sorry, dat hij zo moet lachen. Inmiddels giechelen wij vrolijk mee, toch wel enigszins gerustgesteld dat het grappig en niet gebruikelijk is om een hotelraam in je handen te hebben als je het probeert te openen.

Het is warm in Stockholm. Nee, het is niet erg als de Technische Dienst het morgen komt repareren. 

Een mateloos optimisme

De advertentie staat een paar dagen op Marktplaats, als er een berichtje binnenkomt dat Roger een bod heeft gedaan. Korte tijd later vindt het contact plaats. Een jongeman met zwaar Engels accent meldt dat hij over de bedbodem belt en hem even wil komen halen. Enigszins gealarmeerd denk ik: "Even?" De jongeman vervolgt dat hij in Amsterdam woont en met de trein komt. "Trein?" vraag ik voorzichtig. 

De bedbodem: tweepersoons, lichtgrijze tijk, vurenhouten latten. 2 bij 1,40 meter en zo'n 50 kg zwaar. Ik zie het nog niet helemaal voor me. Er zijn ten minste twee mensen nodig om zo'n omvangrijk ding van huis naar station, en van station naar huis te dragen. Bovendien, hoe zou je in die halve minuut op het station zo'n joekel de trein in kunnen manoeuvreren? De jongeman maakt zich nergens zorgen om. "Ja, waarom niet? Mensen nemen toch ook wel eens een fiets mee in de trein?"

Het telefoongesprek eindigt met een advies aan Roger om er nog eens over na te denken. Pas dan komt er toch enige twijfel bij de jongeman. Die houdt niet lang aan, want een half uur later wordt het bod wijselijk ingetrokken.

Levenscyclus van een strooien hoed

De lange sjaal eromheen fladdert in de wind. Hij bedekt het hoofd van onze 17-jarige dochter. Ogen dicht, genietend van de zon. 

Ooit gekocht in een zonnig buitenland. Vervoerd per auto, of misschien zelfs wel per vliegtuig, en uiteindelijk beland in de verkleedkist. In de loop van de tijd gebruikt als zonnehoed, als cowboyhoed, als van-alles-en-nog-wat-hoed. 

Met verwondering kijk ik hoe hij nu, jaren later, weer zijn oorspronkelijke functie heeft. Soepel en onversleten. Voorzien van een romantisch sjaaltje, perfect passend bij een lange strandjurk. 

Oude tijden herleven. 

Een energiek bloemencorso

De kassa van de opbouwhal

Samen met collega's Ellen en Maryse sta ik aan de kassa om bezoekers, medewerkers en bloemenstekers toe te laten tot de opbouwhal van het Bloemencorso van de Bollenstreek. Er is altijd veel levendigheid in de opbouwhal en dat maakt het werk erg leuk.

De stekers komen altijd blij en doelgericht binnen. Hun enthousiasme en energie is goed voelbaar. Het zijn gedreven mensen, gretig om mee te helpen aan hun corsowagen en trots om deel uit te maken van hun stekersvereniging. 

De kleuren en geuren komen je tegemoet

En veel bezoekers, waaronder héél veel buitenlandse gasten: Duitsers, Fransen, Italianen, Scandinaviërs en zelfs Canadezen. Als zij de stap voorbij de kassa gezet hebben een heel andere reactie. We zien ze enigzins overdonderd stilstaan, rustig om zich heen kijkend, en we horen ze soms zelfs "Ooooooohhhh" zeggen. De geur van de bloemen, de kleurenpracht, het is ook niet niks. En die genietende mensen zijn voor ons dan weer een genot om naar te kijken. 

Maar echt blij worden wij van die meneer en mevrouw uit Nijmegen die enthousiast vragen of ze volgend jaar mee mogen helpen. En die ons vertellen dat wij met onze stralende manier van verwelkomen de toon zetten. "Jullie zijn uitstekende visitekaartjes". En dát geeft ons nog meer energie...


www.bloemencorso-bollenstreek.nl

Djemaa el Fna

Het centrale plein in Marrakech: Djemaa el Fna

Een paar half dichtgeknepen ogen in een vol gezicht. Woedend grist de man zijn hoedje van zijn kale hoofd. Hij staat inmiddels heel dichtbij, wijst naar mijn fototoestel en sist woord voor woord: "Vous devez payer. Payer."

Er komt niet snel genoeg naar zijn zin een antwoord. De man rent terug naar het groepje muzikanten en begint opgewonden te praten en te wijzen. Een hele grote, zwarte trommelaar staat behendig op uit de kring en komt met flinke stappen aanlopen. Hij neemt het gesprek in het Engels over en ook hij bijt me toe 'that I have to pay for picture'. Maar ik wil helemaal niet betalen voor een foto die ik niet heb gemaakt. "You", zegt hij venijnig, "You never come back to Marrakech". En dat is het laatste wat er over wordt gezegd.

Het ging allemaal zo snel. Een beetje naïef was het misschien wel. En nee, het is echt wijzer om geen foto's te maken van de muzikanten op het Djeema el Fna.

Zo'n haast

De laatste noot is nog niet gezongen, de afsluitende grap nog niet gemaakt. Maar toch staan ze op en snellen - niet eens zo stiekem - nog vóór het applaus weg. Oudere echtparen, vriendengroepen, het maakt niet uit. Snel naar de garderobe, om de grote massa voor te zijn.

Beschamend vind ik het. Een artiest of een band heeft zich net op z'n minst anderhalf uur in het zweet gewerkt. Heel kwetsbaar op zo'n enorm podium. En dan lopen mensen voortijdig weg om niet te hoeven wachten op... hun jas.

Of je het mooi hebt gevonden of niet: alleen al de moeite van een optreden is een applaus waard. En wat kan er zo vervelend aan zijn om na een mooie musical of goede theatershow de lichten aan te zien gaan? Om rustig terug te keren in de werkelijkheid? Nog even de magie ervan te laten bezinken?

Laten we onze handen gewoon weer stuk klappen in plaats van ons druk maken of we op tijd de parkeergarage uit kunnen komen. Het maakt een avondje uit zo veel leuker. 

Voor een dubbeltje...

Meer dan vijftig gekleurde rijtuigjes staan te wachten aan de rand van het grote plein in Marrakech. Volgens de reisgids moeten we voor een ritje in een 'calèche' goed afdingen. 
De eerste koetsier loopt verontwaardigd weg, maar wij weten het zeker: "Het is maar een spel." 
De tweede koetsier is een wat jongere Marokkaan. Een modieuze broek, een sportieve blauwe trui, een zwart baardje.  "Dat is zo'n snelle, zakelijke jongen. Die belazert je waar je bij staat." 
Een koetsier van een calèche verderop ziet zijn kans. "Two hundred fifty, one hour" blijft hij herhalen. Dat lijkt ons een goed aanbod.  

Dwars door de medina

Het ritje begint als een avontuur, dwars door de smalle straatjes van de medina, maar gaat al gauw over in een saaie asfaltweg langs de stadsmuur. De koetsier groet om de haverklap bekenden en zit soms achterstevoren op de bok om een praatje met ze te maken. Ondertussen zien wij slechts een kale stadsmuur, een kale woonwijk. Geen moskee of paleis te bekennen. 

Stadsmuur van Marrakech

Heeft hij ons tuk? Is dit een speciale route die de calèches rijden met toeristen die voor een dubbeltje op de eerste rang willen zitten? Als we toch maar vragen of hij ons naar het paleis wil brengen, zegt de koetsier stralend: "Of course...!" Op hetzelfde moment rijdt hij de hoek om en begint enthousiast te wijzen: "Here is palace. Very important palace."  Tja. Zo de waard is vertrouwt hij zijn gasten?  

Stijf van angst

Soms weet je niet precies waar uitdrukkingen vandaan komen. De laatste loodjes, een hart onder de riem steken, ergens geen been in zien... En soms weet je meteen waar een uitdrukking voor staat.

Een paar jaar geleden waren we met het gezin in het noorden van Minnesota, Verenigde Staten. Hoge dennenbomen, diepe donkere meertjes waarin de blauwe lucht prachtig weerspiegelde, complete rust. Het plan was om een kanotocht te maken in de Boundery Waters Canoe Area Wilderness. Lichtelijk ongemakkelijk, want kanoën is niet iets van alledag. En de Boundery Waters Canoe Area Wilderness al helemaal niet. 

De verplichte veiligheidsfilm maakte het er niet beter op. Instructies als: 'Altijd een EHBO-doos bij je hebben' en 'Wat te doen als je oog-in-oog met een beer staat?' werkten behoorlijk verontrustend. Maar eenmaal in de grote Canadese kano kregen we een prettig ritme en kwam de ontspanning langzaam, maar zeker.

Totdat ik vóór mij een dochter naar adem hoor happen, zacht sissend naar haar medepassagiers: "Oh... my... God." Het volgende moment zie ik iets zwarts naast de kano door het water glijden, rode en gele vlekken over een halve meter lang lijf. Een slang. Het was de uitdrukking 'stijf van angst' die ik op dat moment letterlijk voor me in de boot zag zitten.

Carnaval levenslang

"Eet veel bananen, bananen zijn gezond." Deze en ook minder bekende carnavalskrakers dreunen door het dorp. De lange stoet schuift langzaam voorbij. De feestgangers -van jonge kinderen tot mannen met bierbuiken- lopen in de grappigste creaties, vaak voorzien van rake teksten. Een vrolijke sfeer, maar voor mij een ver-van-mijn-bed-show. Wat is er nou zo leuk aan om jolig dansend op een kar naar publiek te zwaaien? 

Ook mijn van oorsprong Hollandse zussen, nu wonend in het Brabantse land, doen al jaren enthousiast aan carnaval mee. Outfit bedenken, kroegentocht, alles wordt ieder jaar uitgebreid gepland. Het carnaval zit hen inmiddels in het bloed. "Wat er zo leuk aan is? Saamhorigheid, gezelligheid, elkaar weer ontmoeten!" Mmmmm. Dat is iets wat mij dan wel weer aanspreekt.

Eén ding lijkt zeker. Het helpt als je er mee opgegroeid bent, maar je hoeft geen zuidelijk temperament te hebben om carnaval te waarderen. Als je er door wordt gegrepen gá je gewoon, ieder jaar, waar je ook woont, en levenslang.

Carnaval in Spanje.                                                                             Foto: Bastiaan Wesseling

Zacht handje

Helemaal fit ben ik niet. Wat last van buikpijn en snel moe. Geen wonder, we hebben het erg druk gehad de laatste maanden. Ze merkt ook wel dat mama wat van slag is. Sesamstraat staat aan om t.v. te kijken tot papa er is. "Want mama voelt zich niet zo lekker".
 

Met mijn ogen dicht lig ik te luisteren naar de geluiden om me heen. Dan, heel zacht, voel ik een handje op mijn hoofd. De warmte en het vertrouwde geluid van de ademhaling van een kind dicht bij mijn oor. Héél zachtjes, héél lief. Voorzichting doe ik mijn ogen open. Ze staat naast me. Met het warme handje nog op mijn wang vraagt ze: "Mama weer beter? Ja?" Ze houdt absoluut niet van knuffelen, duwt je weg bij elke aai. Maar daar staat ze, heel bezorgd. "Ja mama? Beter?"

Tijd om op mijn antwoord te wachten heeft ze niet, want de haldeur gaat open. "Papa, papa", gilt ze enthousiast en rent naar de deur. De warmte van dat handje is nog lang blijven hangen.  

Folder-dilemma

Het zijn twee, bijna gelijke, stapels. Allebei een blauwachtige folder bovenop, dun plastic eromheen. Bij wat beter kijken is er toch een verschil: de ene blauwe folder is van de Aldi, de andere van een grote modeketen. Ongelooflijk, samen bijna een kilo aan reclamefolders, waarvan 85% ongelezen bij het oud papier verdwijnt.

Als de derde, wat kleinere, stapel door de brievenbus glijdt, zet dat me aan het denken. Hoeveel bomen zullen er jaarlijks op deze deurmat liggen? Hoeveel papier sjouwen wij maandelijks naar de milieustraat? Een NEE-JA sticker kan de oplossing zijn. Maar gaan we dan niet allerlei kortingsbonnen en reclames missen? 

In deze digitale wereld moet dat toch anders kunnen? Ja dus! Spotta.nl biedt uitkomst. Zelf kunnen bepalen wat je wilt lezen en eventuele kortingsbonnen gemakkelijk te printen. Heerlijk opgeruimd en efficiënt. En als er dan toch nog zooi in de bus komt, kunnen we altijd nog voor de 'Amsterdamse oplossing' kiezen...

Foto: Bastiaan Wesseling