Voor een dubbeltje...

Meer dan vijftig gekleurde rijtuigjes staan te wachten aan de rand van het grote plein in Marrakech. Volgens de reisgids moeten we voor een ritje in een 'calèche' goed afdingen. 
De eerste koetsier loopt verontwaardigd weg, maar wij weten het zeker: "Het is maar een spel." 
De tweede koetsier is een wat jongere Marokkaan. Een modieuze broek, een sportieve blauwe trui, een zwart baardje.  "Dat is zo'n snelle, zakelijke jongen. Die belazert je waar je bij staat." 
Een koetsier van een calèche verderop ziet zijn kans. "Two hundred fifty, one hour" blijft hij herhalen. Dat lijkt ons een goed aanbod.  

Dwars door de medina

Het ritje begint als een avontuur, dwars door de smalle straatjes van de medina, maar gaat al gauw over in een saaie asfaltweg langs de stadsmuur. De koetsier groet om de haverklap bekenden en zit soms achterstevoren op de bok om een praatje met ze te maken. Ondertussen zien wij slechts een kale stadsmuur, een kale woonwijk. Geen moskee of paleis te bekennen. 

Stadsmuur van Marrakech

Heeft hij ons tuk? Is dit een speciale route die de calèches rijden met toeristen die voor een dubbeltje op de eerste rang willen zitten? Als we toch maar vragen of hij ons naar het paleis wil brengen, zegt de koetsier stralend: "Of course...!" Op hetzelfde moment rijdt hij de hoek om en begint enthousiast te wijzen: "Here is palace. Very important palace."  Tja. Zo de waard is vertrouwt hij zijn gasten?