Kinderen zijn zó schattig!

Ze houdt haar hand naast haar hoofd, vuist lichtjes dichtgeknepen, slechts haar pink wiebelend omhoog. "Nee, Alicia, wat hadden we nou afgesproken? Je... pinkstemmetje?" Maryse kijkt er triomfantelijk bij. "En dan zegt zo'n meisje 'oh ja, oh ja' en probeert fluisterend verder te gaan. Maar fluisteren vinden kinderen zóóóó moeilijk." Onze dochter gaat achterover zitten en zucht: "Ahhhhh, die kinderen zijn zóóóóó schattig!"

We zitten aan tafel bij Hotel-Café Boerhaave, in ons dorp. Beide dochters weer eens bij ons aangeschoven en gezamenlijk nemen we deze zaterdagavond de afgelopen week door. Het is duidelijk dat Maryse haar roeping gevonden heeft, want de verhalen vliegen over tafel. Het leukst is het om haar haar kindertjes uit groep drie na te zien doen. Hoofd schuin en lief kijken. Of heel druk pratend. "Die kinderen kletsen je soms de oren van je hoofd," zegt ze. "Eén jongetje is zo schattig. Als hij iets niet begrijpt begint hij heel druk te praten, met hoge uithalen. Dan staat hij met zijn schoudertjes opgetrokken en de handjes vragend omhoog: 'Juf-mijn-fietssleuteltje-is-weg. Snap-jij-dat-nou? Net-lag-hij-nog-op-mijn-tafeltje. En-nu-ligt-hij-er-niet-meer. En-nou-komt-hij-nooit-meer-terug!'" Zo'n situatie doet Maryse smelten.

In korte tijd is ze belangrijk geworden voor de kinderen. Als aankomend juf leert ze ze lezen en schrijven, samenwerken, rekening te houden met elkaar. Maar als ze ruziën wie er naast juf Maryse naar de gym mag lopen, zijn het toch nog echt vijf- en zesjarigen.