Boris

Om eerlijk te zijn was ik niet meteen stapelverliefd, maar hij vertedert me. Ik moet vanzelf glimlachen als ik naar hem kijk. Zijn wat onbeholpen manier van doen: tong uit zijn mond, bruine vriendelijke ogen die je verwachtingsvol aankijken. Een relaxte lobbes en beslist geen praatjesmaker.

Lief is hij, dat zeker. Als hij vragend voor me staat, stroomt de warmte door me heen. En ik weet: wij horen bij elkaar. Niets zo heerlijk als met hem stoeien, zijn huid voelen onder mijn handen, zijn tanden speels bijtend. Hij is er voor mij en ik ben er voor hem. Zelfs als ik niet al te fris en met een teiltje op bed lig uit te zieken, komt hij zachtjes naast me liggen. Dat is pure liefde, van je trouwste vriend.

Zoals mijn moeder altijd zegt: "Er zijn twee dingen belangrijk in welke relatie dan ook. Dat zijn: plezier en trouw. Als je ‘s morgens al een glimlach voelt bij het wakker worden, wil je wel iedere dag tegelijk met hem opstaan.” En zo is het. Voor Boris sta ik altijd graag op.

Boris. Foto: Bastiaan Wesseling

Twee orkanen ... en geen krokodil gezien

Florida is goed bereikbaar, het weer is er doorgaans goed en de staat biedt veel variatie. De Caribische sferen van Miami en van de Keys, de entertainmentparken van Disney en natuurlijk het moerassige natuurgebied de Everglades. Een aantrekkelijke vakantiebestemming.

Twee keer zijn we in Florida geweest. De eerste keer vinden we nog dat we 'gewoon pech' hebben. Orkaan Andrew schijnt in het zuiden van Florida overlast veroorzaakt te hebben, maar daar is in eerste instantie niets van te merken. Pas op weg naar de Everglades, in de buurt van Homestead, verbazen we ons over al het stof in de lucht, de vele volgeladen vrachtwagens en de vuilnisbelten. We zijn zeker aan de verkeerde kant van de stad binnengekomen? Naarmate we verder rijden zien we het: het effect van een verwoestende orkaan. Huizen, winkels, elektriciteitsmasten, alles volledig in puin, overal ellende. Toch lijken mensen gewoon te doen wat ze moeten doen. Auto’s rijden van en naar hun bestemming. De kerkdienst gaat gewoon door, onder grote tentzeilen. We zien mensen langs de weg strompelen met plastic boodschappentasjes. Heel dubbel allemaal. Bijna beschaamd rijden we in onze luxe huurauto net zo lang door tot we weer in een leefbare wereld komen. Enigzins bedrukt, dat zeker.

De tweede vakantie naar Florida hebben we geen al te grote verwachtingen, want de dag voor aankomst is orkaan Irene over de staat geraasd. Overal weer huizen beschadigd of vernietigd. Ook ons hotel. De vloerbedekking in de lobby drijfnat en stinkend, het zwembad vol met palmbladeren en zand, ramen en luiken stuk. De vraag is of we dit keer wel naar de Everglades kunnen. Helaas staan we wéér voor een afgesloten hoofdingang, maar ietsje verderop zijn er toch rondvaarten mogelijk. Een sprankje hoop! Die vervliegt zodra we bij de boot staan, want hoe graag we ook willen, we hebben dit keer nog met een andere factor rekening te houden. Twee kleine meisjes staan op de steiger dan wel heel stoer te doen, maar ze weigeren pertinent om in die boot te stappen...

Pretoogjes en een speen

Net in verwachting van mijn tweede dochter, was ik er van overtuigd een kloon van de oudste te krijgen. Natuurlijk wist ik wel beter, maar in eerste instantie was het voor mij een reële mogelijkheid. Na de geboorte moest ik mijn verwachtingen al snel bijstellen: we hebben twee héél verschillende meiden.

Er is geen één foto waar Merlinde sip op staat, ze was een stralende peuter. De jongste van de twee. Heel meegaand, vond het allemaal goed. Volgde haar grote zus met pretoogjes en een lach. Het liefst met haar speen in haar mond. Ondertussen ging ze haar eigen gang. Vond ze het niet nodig om te praten. Ze wees gewoon met haar vingertje naar wat ze wilde hebben, zei een keer “Uuuhhuu” en het was geregeld. De oorspecialist constateerde dan ook lachend dat ze het gewoon slim aanpakte.

Was onze oudste altijd wat verlegen en bang, Merlinde kon je zo tussen de kinderen uit de hogere klassen zetten. Toen ze eindelijk naar de grote school mocht was er voor haar geen enkele twijfel dat ze gewoon hele dagen ging. Ook al vond de juf het niet handig omdat dat een week voor de kerstvakantie was. Ook al stelde de juf voor om halve dagen te beginnen. Niets daarvan. "Merlinde naar school" zei ze resoluut en stond ook na de middagboterham al weer met haar jas aan. En met succes. 

Maar zo meegaand als ze doorgaans was, zo zijn we ook wel een paar keer ontboden bij juf of hockeytrainer, "omdat Merlinde zo boos kon worden". Vele jaren verder weet Merlinde het uiten van haar gevoelens al lang te doseren. Maar haar eigen gang gaan doet ze nog steeds. "Of we even mee willen naar de Intertoys." Nieuwsgierig willen we best even mee. Dan staat ze rustig een WII met allerlei accessoires te kopen. Daarbij heeft ze ons echt niet nodig, wij zijn slechts de taxi.

't Was gewoon een feestje!

Nog nooit in een lelijke eend gereden. Zo'n vaak felgekleurde auto met van die dunne bandjes, koplampen aan stokjes en een kenmerkend motorgeluid. Destijds gingen wij voor een ‘echte’ auto; veiliger en comfortabeler. Maar wat dat inhoudt weten we inmiddels wel voldoende. Nu willen we een keer het ‘2CV-rijden’ meemaken: we gaan een paar dagen toeren met ‘Dolly’, een mooie eend uit ons geboortejaar.

Knus tegen elkaar aan op de tweepersoonsbank is het wel even aanpassen. Het belangrijkst is het tijdig terugschakelen om de bochten veilig te kunnen nemen. En daar moeten we toch wel steeds even voor spieken op het schakelschemaatje op de handpook. De frisse lucht-toevoer gaat in deze eend helemaal vanzelf en de ruitenwissertjes krijgen een piepklein stukje van de voorruit droog. Toch is in een eend rijden een geweldige ervaring; we hebben drie dagen lang met een big smile de wereld in gekeken.

Maar wij niet alleen. 2CV-rijden is gewoon een feest. Er loopt altijd wel iemand bewonderend om de auto heen, met eigen ervaringen of herinneringen aan een familielid met zo’n auto. En op de weg word je al van verre gesignaleerd. Oude én jonge mensen begroeten ons vrolijk. Lichtenknipperend, toeterend, alle handen omhoog door het open dakje. 

Zelfs langs de weg staan mensen stil om uitgebreid naar ons te zwaaien. We grinniken tegen elkaar: "Wat leuk, hè, al die belangstelling voor zo'n lelijke eend..." en zwaaien natuurlijk vrolijk terug. Tot blijkt dat de mensen ons aanzien voor een deelnemer in een toertocht van oldtimers. Onze grijns wordt vanzelf nog breder.