Het duurt niet lang voordat de dame naar ons overbuigt en vraagt waar we vandaan komen. Tijdens onze conversatie draait ze zich regelmatig naar haar reisgenoot en vertelt hem, druk naar zijn bord wijzend, dat hij dit moet proberen of dat dat absoluut niets voor hem is. Lief bedoeld, maar wel wat dwingend. Hij reageert niet.
Telkens als zij zich weer naar ons keert, wordt ze vertrouwelijker. Hand op mijn arm, een zacht klopje als ze het ergens mee eens is. Tussendoor vliegt ze naar het buffet om voor hem èn voor haarzelf weer een nieuw gerecht te halen. "Want hij ziet nu eenmaal niets." Wat dat betekent weten we niet precies, maar meneer zit lekker te smikkelen en praat alleen tegen haar als hij iets wil hebben.
Na steeds meer ontboezemingen van haar kant ("Well, he is 96, but very, véry intelligent" en "He lost his sight so I have to be there" en "He is a grumpy old man now") durf ik het aan: ik vraag hoe zij elkaar hebben leren kennen. "We are dear, dear, old friends". Met de nadruk op de laatste dear. Zij een Poolse weduwe uit de Verenigde Staten en hij een Poolse professor uit Canada. Hoe norser hij doet, hoe zorgzamer mevrouw om hem heen fladdert. Samen 'doen' ze Europa per cruiseboot en weten inmiddels niet eens meer waar ze zijn.
Een uurtje later komen we ze weer tegen bij het uitchecken. De grumpy old man die volledig zijn eigen weg gaat. De vriendelijke dame die achter hem aan loopt te redderen. Maar wat zien we nu precies? Is zij zijn gezelschapsdame? Zijn verzorgster? Was zij ooit verliefd op hem en grijpt zij nu haar kans? Wat het is wordt niet duidelijk, maar op dit moment lijkt hun relatie voor hem echt alleen maar functioneel. En dat voelt best een beetje triest...