Wervelwinden

“Groot, hè, zo’n parkeerterrein?” Slenterend naar onze auto kijken we op van ons kletspraatje. Een kwieke, keurig geklede dame van zo rond de 65, vervolgt: “En al die auto’s lijken ook zo op elkaar!”

Terwijl wij op ons gemak onze plastic tassen en goodiebags achter in de auto zetten, zie ik mevrouw vanuit mijn ooghoeken verder dwalen en ik hoor haar roepen: “Heeft u toevallig een grijze Citroen Picasso gezien?” Wij kijken elkaar vragend aan.

Mevrouw is al ruim een half uur aan het zoeken. Op ons aanbod stapt ze blij achterin de auto. Met z'n drieën rijden we straatje voor straatje over dit deel van het parkeerterrein. Ondertussen stelt ze met een beetje een bekakte stem haar schoonzus Els telefonisch op de hoogte: "Oh, Eèèèèlllls! Ik zit hier in de auto met twee alleráááárdigste dames die me helpen zoeken. Nou, wij komen er aan, hoor." Kort daarna zit mevrouw vrolijk te zwaaien en te gillen: Eèèèèlllls!!!! Eee-hèèèèlllls! Kom ook gezellig in de ooootooooooooo...." Twee zielen, één gedachte. Binnen de kortste keren zit kwieke, keurige mevrouw nummer twee in de auto en wordt mevrouw nummer drie gebeld. En wij zitten er bij en kijken er naar. 

Mevrouw nummer drie heeft nieuws. Zij heeft inmiddels de auto aan de andere kant van het parkeerterrein gevonden. "Oh, echt? Maar deze allerááááárdigste dames brengen ons ook wel naar Rotterdam, daar niet van". Mevrouw nummer twee schatert het uit. "Vonden jullie het ook zo vréééééééselijk, die Libelleweek? Nóóóóóit weer!" Veel vriendelijke dankwoorden volgen en een handvol dropjes, en de dames zijn gevlogen. Overdonderd zitten wij elkaar aan te kijken om deze vrolijke tornado's. Ineens is er weer rust. Op naar huis.