Knotje

Met een bedrukt gevoel staan we in de vertrekhal elkaar aan te kijken. Een lach, maar zeker ook een paar tranen. Merlinde is na een paar innige omhelzingen klaar om door de douane te gaan. Na de aller-aller-allerlaatste knuffel volgt ze met stevige stappen de borden van de luchtvaartmaatschappij naar de douane. Een poortje door, een roltrap op, nog een laatste zwaai.

Op weg naar Nieuw Zeeland

Tja, en wat gaan wij nu eens doen? Even ergens het hoofd leegmaken? We lopen nog wat te dralen, nog niet helemaal bereid om te gaan. Als ik een laatste keer omkijk, zie ik Merlinde met haar rolkoffertje ineens op een vide vlak boven ons verschijnen. "Lin!" gil ik blij, maar ook wel een beetje hysterisch. Ook de andere twee draaien zich onmiddellijk om en met z'n drieën staren we naar haar zich verwijderende gestalte. Onze Lin hoort het niet. 

Daar gaat ze. Achttien jaar. Stoer, zelfstandig, een eigenwijze rommelknot op haar hoofd. We wachten en kijken, net zolang tot ook de allerlaatste sprietjes van dat eigenwijze knotje definitief uit het zicht zijn verdwenen. Onze wereldreizigster, op weg voor een jaar Nieuw Zeeland.