Regels zijn regels

Het vak treinmachinist moet je altijd serieus nemen. Ook als het om een trein gaat die door een openluchtmuseum rijdt. Maar daar moesten wij nog achter komen.   

Een snelle en slimme planning: als we nú onze pannenkoek opeten, kunnen we met een turfschip naar de andere kant van het park en van daar uit met een treintje naar het veengebied. De schipper van 'De Elisabeth' brengt ons er heen, wijst ons het stationnetje en wenst ons nog veel plezier. Rustig slenteren we naar het perron, benieuwd naar het geplande ritje. "Blijf hier maar staan," zegt Erik dan. Hij kijkt met te veel interesse naar de lege, kale bedoening in dit deel van het park. En vervolgt dan wat zachter: "Want daar staat een bord dat we niet willen zien." 

Alleen voor uitstappen

Even later nadert het bijna lege treintje hobbelend en rammelend het verder totaal verlaten perron. Soepel stapt de machinist uit het locomotiefje. De rode machinistenpet ontbreekt, maar het mooie blauwe uniform geeft genoeg status. Na een vriendelijk "Goedemiddag" meldt hij ons dat er een probleem is. Wij kijken elkaar verbaasd aan. Hij wijst naar het bord en zegt dat het niet is toegestaan om in te stappen. Hier waren we dus al bang voor... maar de machinist heeft een punt. 

Dan kijkt de man ons schalks aan. "Let op...", zegt hij. "...let op wat ik doe". Hij houdt theatraal zijn hand met gespreide vingers voor zijn gezicht. Pretoogjes kijken tussen de vingers door. Daarna draait hij zich om en maakt met een doek een natgeregende bank voor ons droog. De hele verdere reis krijgen we met regelmaat een knipoog. Vast omdat we zo enthousiast zitten te genieten.